Tras 80 días de nada, a vertixe negociadora. Sánchez e Iglesias estiveron competindo ao xogo do galiña, a ver quen levantaba o pé do acelerador antes de caer ao abismo. Ambos frearon in extremis. O socialista cedeu ao aceptar a coalición. O líder de Podemos retirouse da carreira pola vicepresidencia, que era o seu obxectivo. Quen gañou e quen perdeu se finalmente, como é de agardar, hai acordo? Ambos gañan moito máis do que perden. Sánchez obtén o premio gordo, a presidencia do Goberno, que unhas novas eleccións haberían posto en risco, xa que as tres dereitas lle poderían ter desbancado. Pero fracasa no seu intento de gobernar en solitario, á portuguesa, e dá visibilidade e lexitimidade ao seu gran adversario na esquerda. Iglesias non será vicepresidente, pero todo indica que os seus homes de máxima confianza, con Irene Montero á cabeza, conformarán un gabinete paralelo potente e numeroso, que el controlará desde fóra. Nun momento de caída libre electoral de Unidas Podemos, cohesiona as súas filas e, ademais, queda como un mártir ao dar un paso atrás. Sin duda, un éxito, que podería supor o punto de partida para a recuperación. A Sánchez preséntaselle un escenario complicado, con ministros de Unidas Podemos que non quere e dos que non se fía e dependendo de ERC, todo pola cerrazón de Rivera, que mantivo o cordón sanitario ao PSOE mentres pacta coa ultradereita. Agora, terá o camiño libre para atizar e desgastar ao presidente por uns pactos que el podería ter evitado. Lamentablemente, a súa ambición persoal e cálculo político pasaron por amais do sentido de Estado.