Os últimos

Luis Ferrer i Balsebre MIRADAS DE TINTA

OPINIÓN

ROLEX DELA PENA

16 jul 2019 . Actualizado ás 05:00 h.

O 2 de xuño de 1899, tras 337 días de feroz asedio nunha diminuta igrexa de Baler , o tenente Saturnino Martín Cerdeira saía a cargo de 54 soldados españois en formación da catro desdentados, enfermos de beriberi e escorbuto, farrapeiros, descalzos, cuns máuser enmohecidos ao ombro e unha bandeira española esfiañada polos ciclóns que acariñan as terras de Filipinas. As tropas tagalas que os acosaron recibíanos formados en posición de honra. Punto final a 400 anos de imperio español en ultramar, a cultura, a lingua, a relixión, o dereito, as tradicións, a gastronomía, a mestizaxe... quedaban asentados naquelas terras que os soldados españois defenderon co seu sangue durante catro séculos. Moitos morreron como heroes lonxe do seu país.

Foi unha guerra inxusta e miles de compatriotas saíron dos seus pobos, das súas aldeas e fábricas, simplemente polo feito de ser pobres e non ter as 2.000 pesetas que custaba librar da milicia.

Finalizaba un imperio e nacía outro que non dubidou en recorrer a todo tipo trampas. Polas Filipinas pagáronnos 20 millóns de dólares, España estaba desmoralizada, afundida nunha profunda crise económica. Todo se perdeu, pero en Baler o tenente Saturnino Martín Cerdeira seguía, xamais se rendeu, desconfiando de que aquel desastre se consumase. Só un xornal atrasado convenceulle de que todo rematara.

Os últimos de Filipinas aínda son o exemplo do que é a honra e o valor en todas as academias militares do mundo.

Hai un mes 54 descendentes daqueles heroes protagonizaron a mesma cerimonia, saíndo de Baler escoltados polo exército filipino e depositando unha coroa en recordo daqueles heroes. Non saíu unha soa noticia respecto diso en ningún medio. Estabamos celebrando outros orgullos.