Inés Arrimadas foi, e aínda é, a xoia máis valiosa do depauperado universo político español. Intelixente, valente, comunicativa, de emocións abundantes pero controladas, sempre oportuna, ben centrada no seu discurso e sen abusar de ningún dos tópicos do feminismo instrumental, parecía -e ás veces séguemo parecendo- a muller que ía modernizar e executar con cara amable a política do noso tempo.
Pero, entre tantas luces que goza, a señora Arrimadas tamén se me presenta como unha vítima do que a miña experiencia definiu, en frase lapidaria, como a maior desgraza que pode abaterse sobre un político, que é «non ser xefe nin telo». A sentenza vale tamén para o oficio militar, ou para os equipos de cirurxiáns de alta especialización, xa que describe ese carrusel de oportunidades que van facendo mutis polo foro sen que ninguén poida aproveitalas. Pero é especialmente grave na vida política, onde as consecuencias dos proxectos urdidos e dirixidos por un pito sen cabeza contáxianse á pirámide de mando, ata conseguir que todo o mundo quede estragado, menos o responsable da desfeita.
Rendido admirador do Tenorio, que sigo vendo todos os anos no día de Fieis Defuntos, non podo resistir a tentación de deixarlle dúas liñas a Zorrilla para que me faga a preciosa invocación que ninguén pode mellorar: «Dona Inés da alma miña. / Luz de onde o sol a toma, / hermosísima pomba / privada de liberdade, / se vos dignáis por estas letras / pasar os vosos lindos ollos...», quero advertirvos, señora, que o seguir fielmente a ese pito sen cabeza que é don Albert Rivera, e asumir o imposible deber de pasar a limpo todas as quebras e desaxustes do seu atrabiliario magín, empeza a tiznar vosa imaxe impoluta con todos os sarros que acumula a tixola.
De momento, señora Arrimadas, todos os que a vemos e seguimos somos conscientes de que o desnortado, o inconstante, o tarambanas e o infantilmente endiosado é el, polo que todos os apuros que vostede pasa, para aparentar que o discurso de Cidadáns está rebozado en lóxica e coherencia, apuntámolos no haber de vostede como méritos indubitados. Pero a idea de que o señor Rivera non pode ser o único tarambana empézase a coar entre as neuronas do respectable, e pronto será inevitable que a fagamos a vostede partícipe e colleiteira de todas as bobadas e inconsistencias que o seu xefe de filas obrígalle a dicir nas súas comparecencias diarias.
Vostede, dona Inés, non se pode gastar nisto. E non só porque as súas condicións nos fan depositar en vostede enormes esperanzas, senón porque, se un día hai que substituír a Rivera, só vostede está en condicións de coller o temón e pautar a singradura. Por iso é vostede un capital que transcende ao seu partido e interesa a todos os cidadáns. E por iso remato parafraseando ao soado alcalde de Móstoles -porque hoxe escribo con préstamos- para dicir: «Españois, dona Inés está en perigo. Acudamos a salvala».