Se a mestura de estilos da xornada inaugural do xoves facía prever un festival variado, a oferta do venres confirmou esta tendencia, dificultando en boa medida a elección dunha franxa concreta na que poder instalarse a gusto. As que primeiro conseguiron meternos na onda correcta foron as madrileñas Cariño, trío de pop pizpireto e millennial sustentado por guitarras eléctricas e unha caixa de ritmos que conseguiu meterse no peto ao escaso público que se concentraba ante o escenario Galicia. A pesar de que as letras das súas cancións transpórtannos aos pequenos dramas da adolescencia, sorprende a madurez melódica das mesmas, evocando a grupos algo afastados no tempo como Os Fresones Rebeldes ou Juniper Moon, quen, do mesmo xeito que Cariño, editaban os seus discos co selo Elephant.
Tras o seu pase, Igloo cumpriron perfectamente coa súa condición de vencedores da última edición dos premios Martín Códax dá Música na categoría pop/indie, defendendo o escenario grande con categoría e seguridade.
Ao termo, puidemos gozar da delicada intervención da ourensá Marem Ladson, que finalizaba unha xira dun ano de duración presentando o seu primeiro disco. As súas fermosas cancións de pop contemporáneo, debedoras de diversas influencias, teñen visos de converterse en atemporales.
Pasadas as oito, Iván Ferreiro provocaba o delirio dos seus fans con esas cancións dos anos noventa e posteriores: os refráns foron coreados ata a faringitis e o abrupto final da súa comparecencia confirmou que ao respectable lle soubo a pouco.
Bloc Party lembráronnos que a sombra de Robert Smith é alongada, proxectándose na voz do seu cantante, Kele Okereke. Brillou especialmente a sincopada baterista Louise Bartle, que logrou deter momentaneamente unha enorme nube negra cos seus enérxicos golpes de charles.
A noite con todo pertencía a Rosalía , que -con choiva e todo- conseguiu eclipsar unha xornada que, ao noso xuízo, foi unha boa oportunidade para descubrir aos modestos que non adoitan acaparar os titulares.