De todas as cousas positivas que poden dicirse de Chernobyl , dos seus intérpretes e da súa forma de trasladar a magnitude do accidente nuclear, a claridade e a concisión son dúas das máis relevantes. Agora que o espectador empeza a estar desbordado pola crecente oferta de títulos que nacen coa obrigación de crecer ata o infinito, Chernobyl fai da brevidade virtude e reivindica que non todas as grandes historias precisan de trece horas. Nos seus cinco episodios non sobra nin falta nada que poida mellorar un relato que, ademais de ser redondo, é doado de abarcar.
Unha enquisa do Observatorio das Series feita pública esta semana revela que hai un público que prefire as ficcións que se prolongan no tempo para poder vivir vidas paralelas. Quizais algo como a británica Coronation Street, que se achega aos 10.000 episodios, ou a estadounidense Days of our Lives, que coas súas máis de 13.600 capítulos entretivo a varias xeracións. Pero empeza a haber espectadores que antes de embarcarse nunha nova serie senten certo medo ao compromiso. Se o ilustre articulista Julio Camba pedía desculpas cando un texto lle saía máis longo do pactado e aseguraba con humor que a falta de tempo impedíalle abreviar, habería que pedirlles a guionistas e produtores que condensen e non teñan présa.