Dicir Chicho Ibáñez Serrador é dicir Un, dous, tres, cabaza Ruperta, Historias para non durmir, unha colección de imaxes prendidas na memoria por unha razón que o creador resume no Imprescindibles que repuxo TVE para lembrar a súa figura: traballou pensando sempre no público, pondo como listón aquilo que a el mesmo lle gustaría ver desde o seu sofá e empregando un criterio que conectou co de millóns de persoas.
Pero o seu clarividencia para o entretemento foi moito máis alá das súas obras máis populares. Asustar coa tecnoloxía xa era un recurso efectivo moito antes de que existisen os móbiles, Internet e as redes sociais e esta homenaxe a Chicho permitiu comprobar o paralelismo entre a súa serie de ciencia ficción Mañá pode ser verdade, de principios dos sesenta, e a turbadora Black Mirror. No capítulo NN23, persoas enchufadas a «telencéfalos» evádense como o capitán Daly e as viaxes virtuais da súa interfaz cerebral en USS Callister. A distopía en branco e negro de Ibáñez Serrador mostra a un directivo exaltado que descobre que 20.000 persoas desconectaron o seu aparello e dedicáronse á ilícita actividade de pensar. «¡Así nacen as revolucións!», vociferaba. Non en Netflix no século XXI, senón na televisión da ditadura franquista. Se o episodio logrou burlar a censura foi porque o tirano gobernante dicía «camarada».