Onte pola mañá, nada mais levantarme, chegoume vía whatsapp a portada de La Voz de Galicia, coa correspondente ligazón para poder acceder a ela. A mensaxe remitíamo un membro da juta de goberno do Colexio de Avogados da Coruña, e a miña contestación foi tan inmediata como irreproducible neste momento, neste medio.
Penetreime na noticia para comprobar que, o Consello Xeral do Poder Xudicial rexeitara a solución que se propuña desde o Tribunal Superior de Xustiza de Galicia (TSXG), para paliar os efectos da folga, e pensei para as miñas adentros que mal camiño eliximos, pois transcorreu máis dun ano desde que se iniciou a folga, e aínda estamos así.
Sei por experiencia persoal e profesional, que o mellor xeito de non solucionar un problema é buscar a un culpable ao que cargarlle o morto, ao que poder sinalar como responsable de todos os males. E aínda que recoñezo que é reconfortante que a culpa a teña outro, o certo e verdade é que, por este procedemento, nunca se chegou a solucionar ningún problema, por pequeno que este sexa.
Por esta mesma razón, eu non quero contribuír a xerar unha polémica con acusacións a torto e a dereito, se non que intento pór un pouco de mesura neste tema, para desta forma poder acadar unha solución dun asunto que é de extrema gravidade.
Chegados a este punto, entendo que é da máxima urxencia que se articule un plan de choque, que todas as partes implicadas e danadas na protesta poñámonos de acordo, e poñamos fin a unha folga que durou uns catro meses aproximadamente, pero que está estendido os seus efectos máis perversos un ano despois de concluída.
Este obxectivo soamente pódese lograr se desde todas as partes implicadas remamos nunha mesma dirección.
Non ten o máis mínimo sentido que proclamemos aos catro ventos que vivimos nun Estado de dereito, se á hora da verdade, cando os cidadáns ven conculcados eses dereitos, atópanse cunha Xustiza ineficaz, que non é capaz de dar unha resposta aos problemas das persoas nun tempo razoable. Iso implica que os seus dereitos, cando menos, minimícense, ou o que é peor, que queden en nada.
Así pois, chegados a este punto, gustaríame reclamar a todos os poderes públicos que se poñan os medios necesarios para rematar con este problema dunha vez por todas. Non pode aceptarse que -por pór algún exemplo- nos xulgados do Social da Coruña existan señalamientos a dúas e tres anos vista, pois como pode comprenderse isto é abonarse á ineficacia, e o que expoño non é algo que suceda só aquí, nin moito menos, cónstame que noutras cidades de Galicia sucede exactamente o mesmo.
Pódolles asegurar que non se quen son os culpables, nin o quero saber, porque a resposta a esa pregunta, na miña opinión, non serve para nada. Con todo, o que si quero é esixir a concienciación de todas as partes implicadas porque existe a imperiosa necesidade de resolver esta calamitosa situación dunha vez por todas, pois a unha xustiza lenta e con falta de medios, veulle amais unha folga da que parece que, neste momento, non somos capaces de saír, non podemos saír, e hai que facelo.