Pedro Sánchez non quería un debate, e menos sen Abascal, porque sabía que era o que máis tiña que perder. E así foi. Dos catro candidatos foi o máis gris. Non soubo defender nin a xestión destes dez meses de Goberno nin moito menos a continuidade do seu proxecto. Nun partido a dobre volta, do presidente podíase agardar que xogase á defensiva, intentando deixar a portería a cero. Pero non o conseguiu. En primeiro lugar, porque hai unha evidencia irrefutable: na historia da democracia española ao PSOE sempre lle tocaron os ciclos económicos recesivos e o PP sempre chegou cando o vento cambiaba de rumbo. E, xa que logo, as gráficas de Casado, nas que se comparaban cifras como a creación de emprego ou o crecemento do déficit público nos Gobernos populares e os socialistas, fixéronselle moi costa arriba ao presidente no tramo inicial do debate.
En cambio, Sánchez tiña a oportunidade de defender con moita máis vehemencia os seus venres sociais, o seu Goberno feminista, a súa capacidade para volver unir o voto da esquerda en torno ao PSOE, mesmo para reivindicarse como o último mohicano da socialdemocracia europea. Pero non o fixo.
E peor aínda, non deixou claro que non ten un pacto secreto cos independentistas cataláns, a pesar de que tivo ocasión para facelo media ducia de veces.
Tal parece que o seu plan inicial era axitar a pantasma da extrema dereita e pór no centro do debate a Abascal e a foto de Colón. Pero fracasou as dúas ou tres veces que o intentou, ata darse por vencido, porque nin sequera o seu escudeiro Iglesias botoulle unha man nese tema.
Ao contrario, Iglesias foi o único que claramente se presentou no debate cunha estratexia clara e definida para rascar votos. E para iso furgou con insistencia nunha ferida que aínda non se abriu: que farán Rivera e Sánchez se lles dá a suma e poden evitar, co aplauso do Ibex, un Goberno das dereitas ou unha reedición de Frankenstein? A papeleta de Rivera sería memorable, pero non sería menos o de Sánchez. Sobre todo porque tería que arriscarse a tirarlle os tejos ao líder de Cidadáns e se esta viaxe non chegase a bo porto, habería que ver se Iglesias querería ir de segundo prato.
Polo si ou polo non, o líder de Podemos deixou claro que é a súa principal preocupación e afeoulle a Sánchez que non lle contestase: «A xente saberá tomar nota dos seus silencios».
Na beirarrúa de en fronte, Rivera estivo moito máis agresivo que Casado. O líder de Cidadáns compraba pescado nesta lonxa. En cambio, o popular non ensinou o cabeiro como ocorreu na campaña porque a súa presa estaba fóra do estudio, quejumbroso e á vez contento de evitar o debate, enchendo o Palexco da Coruña e deixando fóra a máis xente da que cabía no interior.
Sin duda o gañador foi o pontevedrés Xavier Fortes, que demostrou máis serenidade e máis retranca que os catro candidatos xuntos. O cal, devandito sexa de paso, tampouco ten moito mérito.