Cada vez que Sánchez repite -¡e repíteo a diario!- que o socialista é o único «partido moderado» que concorre ás xerais fai un exercicio de desmemoria (el, tan preocupado pola memoria histórica) realmente rechamante. Pois o moderantismo, asociado á hexemonía do Partido Moderado, representou a resistencia fronte a calquera progreso durante o tramo central do noso século XIX: a ampliación do sufraxio, a garantía dos dereitos, o control do Goberno ou a restrición do poder da Coroa. Pero, claro, non está a campaña electoral para andar con precisións.
Máis aló delas, a insistencia de Sánchez en que el é un moderado podería admitirse en principio sen problemas, pois o presidente do Goberno é ideoloxicamente nada e calquera cousa. Tales e tantos foron os seus cambios de orientación en relación cos principais problemas do país (a loita contra a crise, o desafío secesionista, a organización territorial, os pactos electorais) que non cabe outra conclusión cabal que a que indica que Sánchez é un oportunista que persegue na vida pública só un obxectivo: defender os seus intereses persoais como profesional da política.
A cuestión non consiste, xa que logo, en saber cal é a ideoloxía dun líder que carece dela en realidade, senón en determinar se, dados os previsibles resultados electorais que indican as enquisas, poderá Sánchez gobernar coa moderación que agora -tras ter chegado ao poder co apoio dunha coalición esquerdista-independentista- dedícase a predicar. E a resposta á pregunta non ofrece dúbida algunha: un NON rotundo.
No mellor dos casos, as enquisas dan a Sánchez un resultado que lle permitiría formar maioría con Podemos, iso sempre que os de Iglesias non se afundan máis do previsto. E gobernar con Podemos obrigaría ao PSOE a impulsar unha política económica e social que non sería socialdemócrata, senón radicalpopulista, como a que ata agora realizou, pero máis extremista e nunha conxuntura económica que, por desgraza, tende a empeorar.
Iso, por suposto, no mellor dos casos. No peor, e máis probable, Sánchez estará atado de pés e mans pola necesidade de repetir o pacto con Podemos e o separatismo que o levou á presidencia, o que deixaría ao Goberno incapacitado totalmente para afrontar con realismo, moderación e seriedade tanto a política económica e social como o desafío independentista, que con moita probabilidade tamén no País Vasco empeoraría. Sánchez viraría de novo cara á plurinacionalidad e o batifondo que se nos viría amais sería apoteósico.
Sánchez sabe, sen dúbida, todo o anterior. E, por iso, cada vez que insiste na súa moderación non fai outra cousa que enganar aos votantes e preparar a maior fraude electoral que, de seguir na Moncloa, produciuse en España desde a recuperación da nosa democracia.