A agulla de Notre Dame de París sucumbiu ao lume e as mangueiras unha tarde aciaga do mes de abril. Isto xa o sabe todo o mundo, pero, mentres as chamas se estendían, un amigo confesou que botaba de menos París. O certo é que el nunca estivera en París, aínda que era capaz de perfilar o seu rueiro coa minuciosidade dun oriúndo. Ás veces as catedrais teñen que arder para que che decates de que existen. Levan nove séculos en pé, pero xusto decides coñecelas cando non se pode. Pasa igual con algúns noivos aos que é máis doado botar de menos que soportar. A Notre Dáme xa a bota de menos o meu amigo e polo visto moitísimas outras persoas que só reaccionan cando lles indica a televisión ou salta unha alerta en Instagram. Son tantas as persoas, que xa se calcula que o incendio foi a mellor campaña de mercadotecnia que se podía inventar unha Francia en horas baixas.
Mentres os ingleses negocian o convenio regulador dun divorcio no que como sempre sufrirán os nenos, Francia conmove cun símbolo ferido que, como todas as agonías, conseguiu manter á familia unida durante unhas horas, aínda que todo desprenda o aroma do oportunismo premortem. A promoción en si é un pouco extrema, pero é difícil nestes tempos competir nun universo de impactos. Durante un intre, Notre Dame conseguiu ser trending topic e ata houbo quen se decatou por vez primeira de que o templo tiña unha agulla. En Galicia pasounos co Códice Calixtino. A xente arrepiouse pola perda dunha xoia cuxa existencia descoñecían ata que a roubou o electricista da catedral. Puro xornalismo, como deixou devandito Chesterton, un oficio que consiste en dicirlle que roubaron o Códice a quen non sabía que o Códice existía. Ou que arde Notre Dame a quen pensaba que Notre Dame era un debuxo animado. O mellor é que, mentres algúns se persignan ante unha perda irreparable para a humanidade, ao lado das súas casas desaparecen cada día monumentos grandiosos polos que ninguén verterá unha bágoa. Ás veces sufrimos máis pola memoria allea que pola propia. Hai duelos máis fotoxénicos que outros e conmoverse estes días por Notre Dame suma followers. Ata lin a un devastado David Bisbal, artista insigne sen cuxos mensaxes estariamos orfos, que a esta hora reflexiona, perspicaz el: «¡É moi doloroso ver estas imaxes! ¡Ademais coincidindo con Semana Santa! Que terá pasado realmente?». Iso, David, que terá pasado, por deus.
Pero sexamos prácticos. Con toda esta sensibilidade tan millenial a flor de pel poida que alguén repare ao fin nese pequeno templo románico que aínda non ardeu ou nun vestixio industrial para o que ninguén mira a pesar do que significou. A tal hora están a arder moitos Notre Dame e o mundo permanece indiferente.