Desde que Casado tomou o mando tivo un obxectivo declarado: facer un PP sen complexos. Dito doutro xeito, volver ás esencias do aznarismo. Para iso ha laminado ao marianismo e colocado aos seus fieis nos postos claves do partido e as listas electorais. Pero xurdiu un competidor inesperado que irrompeu con inusitada forza en Andalucía. Ante este escenario tenia dúas opcións: marcar terreo e diferenciarse ideolóxica e politicamente do partido ultradereitista ou tratar de imitalo. Optou pola segunda vía.
Recorreu ao insulto contra Sánchez, ao que tachou de golpista, traidor ou felón. Pero foi aínda máis lonxe ao dicir que prefería as mans manchadas de sangue ás brancas. Non se quedou aí. Onte mesmo pediu aos asistentes ao seu mitin que se imaxinasen que eran vítimas de ETA e engadiu que os herdeiros da banda agora din que mereceu a pena asasinar porque Sánchez lles chama para rogarlles que aproben os seus decretos.
A estas alturas o líder do PP resucita a ETA, o que indica que xoga á desesperada. Engádanse declaracións ambiguas como as que suxerían a baixada do salario mínimo ou das pensións, neste caso do seu gurú económico, Daniel Lacalle. Ou sorprendentes e sen sentido como dicir que as mulleres embarazadas deberían saber o que levan dentro. Ás que sumar as de Suárez Illana (abortos despois de nacer) ou Díaz Ayuso (que os concibidos non nacidos conten como fillos).
Esta mestura de agresividade desmedida, erros de vulto e puras bobadas están a facerlle a campaña a Sánchez, que agora interpreta o papel de moderado. Non se sabe como lle sairá este todo ou nada no que se embarcou, pero as enquisas non lle auguran nada bo.