Cidadáns acaba de cometer un erro garrafal: ocorra o que ocorra nas eleccións do 28 de abril, «non vai pactar co PSOE e con Pedro Sánchez». Tampouco con Podemos e con Iglesias . Nin, por suposto, con nacionalistas e independentistas. Só o fará, por exclusión, co PP e con Vox. Co seu anuncio, efectuado a dous meses das eleccións, Rivera se autolesiona gravemente antes de comezar a partida. Como apuntan nos arredores do Goberno, pegouse senllos tiros en ambos os pés: no dereito e no esquerdo. Xa o dicía a nosa Concepción Arenal: «O erro é unha arma que acaba sempre por dispararse contra o que a emprega». En Xénova e Ferraz brindarán con champaña. Así llas puñan a Fernando VII, deben pensar en ambas as sedes, ao observar como os lacayos do monarca dispuxeron as bólas na mesa de billar.
Houbo un tempo, despois das eleccións catalás e antes da moción de censura, en que as enquisas situaban a Cidadáns como primeira forza política. Rivera presumía do «selo laranxa», o único partido capaz de entenderse coa dereita e coa esquerda, e proclamaba que «no centro está a virtude». Cidadáns faenaba nos caladoiros do PP e do PSOE e engordaba á súa costa. Manobraba a dereita e esquerda, rexeitaba ora a Rajoy, ora a Sánchez, e acababa pactando con ambos, confiado en que os golpes de temón compensábanse e que os votantes, aínda que mareados en cuberta polo errático rumbo, seguirían considerándoo un partido con vocación de centro. Un partido que viraba a babor ou a estribor segundo as circunstancias.
O cirio montado polo independentismo proporcionoulle días de gloria: Cidadáns converteuse no catalizador da ira nacional e paladín da unidade de España, fronte á morneza constitucionalista de Rajoy ou de Sánchez. Pero a estrela de Rivera comezou a eclipsarse tras a moción de censura. E non precisamente por culpa de Sánchez, senón todo o contrario: en teoría, moitos votantes e alfonsosguerra do PSOE, descontentos co achegamento ao independentismo, deberían seguir fluíndo cara aos postulados dun partido centrista. O problema veulle polo seu costado dereito: a irrupción de Vox e a radicalización do PP de Casado, dous intrusos que ameazan o monopolio dos balcóns e a cruzada antisecesionista que detentaba Cidadáns.
E aí nace o colosal erro estratéxico de Rivera. No canto de afianzarse no centro do taboleiro, no espazo liberado pola derechización do PP, péchase todas as portas á súa esquerda, abrázase a Casado e Abascal sen complexos, e amplifica a foto da dereita tricéfala que constitúe o estandarte da campaña do PSOE. Xa non hai dúbida: Albert Rivera acaba de presentar dúas renuncias. Xa non aspira a presidir o Goberno nin a converterse en xefe da oposición. Ou será o segundo apéndice necesario do PP ou non será nada. Casado e Sánchez teñen motivos para estar exultantes: quizais a nova política acabe por insuflar vida aos vellos partidos que dabamos por agonizantes.
Para saber máis
