Pedro, a cara electoral

Fernando Ónega
Fernando Ónega DESDE A CORTE

OPINIÓN

Chema Moya

16 feb 2019 . Actualizado ás 09:48 h.

Pedro Sánchez é o mellor propagandista de si mesmo. O seu discurso para explicar por que adianta as eleccións foi un uso descarado da presidencia do Goberno en beneficio dun partido, rozou a ilegalidade ao converter a súa declaración nun mitin ao que só lle faltou pedir expresamente o voto, pero tamén foi unha obra mestra de publicidade política. Primeiro, porque soubo crear expectación, condición básica para que todas as televisións e radios conectasen coa Moncloa, co cal a audiencia estaba asegurada. Segundo, porque soubo manter a atención de espectadores e oíntes atrasando todo o que puido o que ía anunciar, que era a data dos comicios. Terceiro, polo que dixo como exaltación, case hagiografía, dos seus oito meses de goberno. E cuarto, porque non coubo nas súas palabras nin a menor dose de autocrítica: que o critiquen os demais; el non ten conciencia de ter cometido nin un só erro.

¡Que marabilla de gobernación a de Pedro Sánchez! Fíxense se terá sido eficaz, que gaña a calquera dos seus antecesores por número de decretos-leis: 25 ¡e con só 84 deputados propios! Fíxense se terá sido providencial, que liberou a España dun partido que era todo corrupción. Fíxense se será social, que protexeu aos débiles, auxiliou aos necesitados, axudou aos desvalidos e fixo a lexislación máis xusta do último decenio. Fíxense se será integrador, que practicou o diálogo máis que ninguén e aposta por seguilo facendo. E fíxense se será constitucionalista, que o seu partido é o único que, se non lle entendín mal, sobrevive dos asinantes da Constitución.

Naturalmente, esta exposición de cualidades tivo unha continuación lóxica: ten que gañar as eleccións por moitísimos motivos, a cal máis patriótico. El é o chamado a ser o dique que impida a chegada ao poder iso que a súa ministra de Xustiza chama «dereita trifálica». El é o chamado a recuperar os Orzamentos que os extremistas tombaron para que volva se é posible o avance social. El é a garantía da centralidade política, da moderación, do equilibrio territorial e de todo o que se poña por diante.

Non creo haber esaxerado moito con esta versión libre dos seus corenta minutos de gloria. O que quero dicir é que Pedro Sánchez ten un altísimo concepto da súa persoa e a súa obra e un bajísimo aprecio ás persoas e obras dos seus adversarios. Se algo aprendeu desde que é presidente, é a lanzar mensaxes. Aprendeu mesmo a pór cara de gobernante bondadoso, como Oriol Junqueras cando di «somos boas persoas». Despois vén a realidade cos seus desmentidos, pero o seu público debe estar encantado. O que dure o encantamento é fariña doutro costal.