Como sempre con Donald Trump, a decisión de invocar a Lei de Urxencia Nacional non foi meditada, senón o produto dun arranque. O mércores, o líder da maioría republicana no Senado, Mitch McConnell, lograra persuadirlle de que aceptase o acordo cos demócratas para impedir un novo peche gobernamental. Trump foise durmir máis ou menos convencido, pero levantouse o xoves de mal humor e, a media mañá, xa estaba disposto a descarrilar o acordo selado entre os lexisladores. Seguiu unha salva de chamadas telefónicas entre el e McConnell. O líder da maioría do Senado logrou volver convencerlle, pero esta vez a cambio de que McConnell apoiase publicamente a decisión de Trump de declarar unha «urxencia nacional» sobre o asunto da construción do muro con México . Esta declaración permitiríalle reunir os fondos suficientes para completar a obra.
Por que é tan polémica esta decisión? Para os demócratas é unha fraude de lei: o mecanismo está pensado para situacións de auténtica urxencia nacional e non para, simplemente, puentear ao Congreso cando non lle dá ao presidente o que quere. A xustificación de Trump de que na fronteira hase creado unha situación tan grave que ameaza á seguridade do país non se sostén. Aínda que tamén é certo que estes poderes especiais usáronse no pasado con moita lixeireza: Obama brandiunos doce veces, Bush trece, Clinton dezasete, e non sempre con mellores argumentos. Pero máis preocupante para Trump é que a moitos republicanos tampouco lles gusta a idea. Neste caso, porque o ven como un abuso do poder presidencial, un exceso de intromisión do Goberno no proceso democrático. Hai xa polo menos seis senadores do seu partido que poderían votar contra Trump neste asunto. Poden frearlle? En principio, non. Trump pode vetar á súa vez o veto das cámaras, que para frustrar os plans de Trump necesitarían unha maioría cualificada da que non dispoñen. Unha vía moito máis segura para pecharlle o paso sería recorrer aos xuíces. Non está claro que exista base legal para querelarse, pero o asunto se eternizaría nos tribunais.
Con todo, o presidente estadounidense xa conseguiu o que quería: demostrar aos seus votantes que loitou por levantar o muro que prometera. Se ao final non pode, será por culpa da burocracia de Washington . Non cumpriu coa disparatada e insultante promesa de que faría que os mexicanos o pagasen, pero iso perdeuse no ruído da controversia. Esta non é xa tanto acerca do muro, que no fondo sempre foi un símbolo -aínda que incompleto, o muro existe xa, como existe a fronteira-, senón acerca de quen vai marcar a axenda política nos dous anos de mandato presidencial que restan. Coa súa decisión do xoves, Donald Trump está a indicar que pensa loitar contra o Congreso, mesmo á conta dos seus aliados republicanos no Senado se é necesario. Volve marcar, pois, distancias co partido e a abrazar a estratexia presidencialista.
