Con Sánchez, e o seu «España en cor», todas as semanas son críticas. E por iso pásanos o mesmo que aos sepultureros, que se aburren coa morte; ou aos médicos, que se aburren de ver cancros; ou aos xenerais, que se aburren da guerra; ou aos curas -¡Divos perdóeme!- que se aburren de misas e funerais. A política española é hoxe unha inmensa nora, chea de pesados cangilones, que, se vistos dun nun, teñen trázalas de vistosos desatinos, postos a virar -sempre con igual chirrido, envorcando a mesma auga, e tirados pola mesma mula-, aburren a un santo e a toda a parroquia.
Primeiro está a algarada secesionista, cuxa trama teatral -por alá e por aquí- non pode ser máis pousada, estéril, desnortada e banal. Vistos por separado, parece que en cada cangilón xógase toda a historia de España. Pero postos na nora, onde levan tantos anos, non son máis que un axóuxere para entreter xubilados.
Despois veñen os orzamentos, cuxo contido, financiamento, dinámica e déficit a ninguén parecen interesarlle. O suspense só está no derbi parlamentario ao que están convocados. O mércores, todos os frentismos da política española. Porque a crúa realidade é que, vistos como un cangilón, dá igual que os orzamentos se tramiten ou non, xa que o chirrido que seguirá facendo a nora, arrastrada polo burro, vai ser o mesmo que levamos tanto tempo soportando.
Tamén está aí o xuízo do procés, ao que os xornalistas lle aplican adxectivos cegadores: histórico, transcendente, fundamental e complexo. Pero, visto como un cangilón da nora, o que caracteriza a este xuízo é a colosal desmesura que xerou a previa inacción da Xustiza, que, no canto de ter inhabilitado en Barcelona -comendo e durmindo nas súas casas- a esta ducia de tarambanas, exhibe agora en Madrid un espectáculo de cárceres, de penas e de escolásticas sutilezas probatorias, que só poden acabar en enorme desencanto.
E para que nada faltase, tamén fixemos onte un cangilón con forma de concentración patriótica, que, no canto de ser «branca e negra», como dixo Sánchez, tivo, para o meu gusto, demasiada cor. Por iso antóllalleme que, no canto de servir para contrapor a política de altura co debate tabernario, acabou sendo, colgada xa na nora, un «campionato nacional de como perder pola boca as escasas ideas que aniñan no cerebro».
Como politólogo non sei explicar por que, no canto de elixir unha tola galopada cara ao cambio, ou unha trincheira no inmobilismo, optamos pola peor solución: a de ser nora dunha canle reseco, que non sabe o que é acougo, e que vira e aburre, absurdamente, sen chegar a parte algunha. Por iso vou deixar para León Felipe , que tanto sabía de camiños e soidades, a última explicación: «Non é o que me trae cansado / este camiño de agora… / Non cansa / unha volta soa, / cansa o estar todo un día, / hora tras hora / e día tras día un ano, / e ano tras ano unha vida, dando voltas á nora».