04 feb 2019 . Actualizado ás 05:00 h.

Berraba dabondo naquel programa no que durante un tempo repartía as cartas. Con aquelas camisas, tiña xenio. Ninguén o calaba. Un picheleiro nunha vila mariñeira poñendo orde detrás dunha barra. Daquela, cos anos 90 dando a derradeira patada, un de Lugo era xuíz nunha vila que foi tan real que todo o mundo esqueceu que era inventada. Moitos anos despois, habíanse atopar de novo nas pantallas. Un era Acuña, o outro Herbal cando a Guerra estouraba. O de Lugo seguiu facendo xustiza, pero xa non era togada. O taberneiro de Portozás andaba xogando coa droga. E naquela Celda 211, a droga gañaba. Esa voz, aquela cara. Sempre presente, sempre coa etiqueta de secundaria. Andou a vivir sen permiso. Carmelo Matalabos era o que mandaba. Aínda non está claro se na zona de exclusión do desastre nuclear era bosnio, serbio ou macedonio o compañeiro co que cazaba. Na praia dos afogados coincidiu con Leo Caldas. A noite que deixou de chover, a Compostela tamén o acochaba. E agora, empoleirado, con traxe de raia diplomática, recita nun balcón que era a corrupción política o que polo oriente asomaba. Unha secuencia que demostra que o reino non é para os protagonistas. Que hai outros moitos que escintilan na pantalla. Xa llo dicía seu pai: para non ter que traballar, moito traballas. Pero é que neste recuncho do mundo temos Petróleo. E os Goya, Zahera, por fin se decatan.