Talvez o día crave na vida política de Pedro Sánchez foi aquel en o que descubriu (¡e decidiu!) que o importante non era ter razón, senón ser tenaz ata o temerario. E niso parece estar. Convencido de que hai un camiño que leva do poder ao poder sen separarse nunca do poder. Porque o poder é o sustantivo clave na expresión do seu ideario. El sabe que, como dixo Balzac, «todo poder é unha conspiración permanente». E por iso conspira, manobra, intriga, maquina, enreda, urde, proxecta, acorda…, buscando a continuidade no palacio da Moncloa.
Neste sentido, talvez podería afirmarse que Sánchez e Trump (tan distintos, tan distantes) teñen algo moi importante en común: a súa absoluta confianza na nosa mala memoria. Talvez por iso ambos falan dun asunto tras outro, segundo a súa conveniencia, e sen ningún sentido da verdadeira natureza ou entidade das propostas políticas que lanzan (e que logo manteñen ou esquecen con desenfado, segundo o proveito ou beneficio que lles retribúan). É coma se quixesen someternos a un bombardeo de opcións entre as que os cidadáns puidésemos elixir, pero que en realidade non existen, porque, cando lles prestamos atención, xa perderon o seu vigor ou foron superadas por outras.
Non quero establecer maiores paralelismos entre Sánchez e Trump porque creo que, en xeral, non os hai. Pero cando falamos de políticas erráticas e de ambicións desmedidas, os extremos tócanse. Basta con observar os novos políticos que emerxeron ultimamente no mundo (Matteo Salvini en Italia, Jair Bolsonaro no Brasil, etcétera) para darse conta de que perdemos o bo carril da política responsable para internarnos nun aventurerismo incerto que non quero xulgar, entre outras cousas porque aínda non está claro de que vai e, menos aínda, de que vai ir.
O seguro é que algo está a cambiar e é de temer que non sexa a mellor. En política, o importante non é ter razón, senón que cha dean. E moitos políticos andan agora detrás diso, é dicir, detrás dos votos. Aí remata o seu fulgor. E por iso seguen prometendo construír pontes mesmo onde non hai ríos, como ben dicía o soviético Kruschev.