Esta columna que sempre redacto en galego, hoxe a trenzo en español. Son os dous idiomas nos que con maior ou menor pericia escribo. Ambos nos pertencen. Ambos son nosos. Por iso diríxome a voxotros , que non pensades como eu nin como a inmensa maioría dos galegos. Se fose por voxotros todos os idiomas de España, excepto o español, sobrarían. Queredes quitarnos o que nos pertence, talvez porque non coñecedes esa parte da historia na que Galicia tiña rei (algo que nunca tivo Cataluña) nin esa parte das Letras na que os galegos eran os talentos: de Rosalía a Camilo José Cela, que é o último premio Nobel español de literatura. O voso rancor a todo o que non sexa un, homoxéneo, moléstame. É coma se levásedes a espiña do odio na vosa bandeira. Odiades a Rajoy, galego tamén, máis que a ningún outro. E ignorades que Rajoy tivo que tragar todos os sapos, e víboras, que se criaron ao lado do voso respectado Aznar. Odiades Europa, e queredes sacarnos dela porque ignorades tamén que as nosas estradas, que chegaron máis tarde que a ningún outro lugar de España, fixéronse en parte co diñeiro que nos enviou Bruxelas. Gústanvos as fronteiras, e aos galegos non, talvez porque sempre fomos medio portugueses e medio casteláns e medio arxentinos ou cubanos, a pesar do mar. Odiades as autonomías e queredes dirixilo, e dixerilo, todo desde Madrid: é a vosa única España. Para voxotros os que matan mulleres son os estranxeiros e discutides a lei de violencia de xénero, que pode ser reformable, pero que é indiscutible. Non tolero o voso rancor cara ao resto, os outros, os distintos. Voxotros non sodes nós. Grazas a deus.