Está moi ben que Yann Moix descúbrase, porque sen dúbida foi un descubrimento este escritor francés ao que non tiña o pracer de coñecer. El destapouse como un famosísimo personaxe para o mundo enteiro cunha opinión que quizais outros homes non se atrevan a manifestar (aínda que o pensen) e agradéceselle esa sinceridade sen escrúpulos que lle fai repudiar -el di «non amar»- ás mulleres de 50 anos. Prefire ás de 25 porque os corpos femininos de medio século, di el, non son «extraordinarios en absoluto».
Non é momento de mostrarme agora e aquí a peito aberto, pero entendo que nin tendo a Monica Bellucci diante, Moix caería rendido aos seus encantos. Non serei eu quen entre en comparacións, pero ante a súa manifestación provocadora, non podo máis que dicir que me custa imaxinar a mulleres capaces de amar, desexar ou mesmo fixarse nun tipo como Moix. E non polo modelo do seu corpo, que -por se algún de 50 faise ilusións físicas, irase ajando co paso do tempo-, senón porque a maioría saben ben distinguir a auténtica beleza.
Afortunadamente son moitas e moitos os que a recoñecen noutros lugares, alí onde a idade non caduca, aínda admirando a apolínea figura dos efebos de 25 como o que son.
Porque se Moix cre que somos cegas tamén aos 50, xa lle dicimos desde aquí que non. Que diferenciamos con moita claridade a tersura da pel e as libras de chocolate da barriga fondona e a calvicie.
Coñezo a moi poucas mulleres de 50 que se cambiarían por unha de 20, pero Yann Moix, querido, iso perderascho para sempre.
O chup chup dos bos guisos ten o sabor da experiencia; a man sabia do punto exacto de sal; o tino do bo gusto, o pracer do lume lento.
Pero ti, Moix, non queres que che falen de intelixencia nin de sensibilidade, nin do sentido, nin da personalidade, nin do carácter, nin da bondade da alma. Ti só queres mollar pan.
E diso as de 50 estamos empachadas.