Luns, 10 de xullo do 2000
En Francia, coma se fose Juana de Arco ou Brigitte Bardot, véndense reliquias de François Mitterrand. Que reliquias? Pois libros, camisas, zapatos, cabelos; e din que a mesma próstata que o levou á eternidade hase seccionado en trocillos, e con garantía de autenticidade véndense nos mercados como pan bendito. Non se troceó a Santa Teresa e as súas talladas non se expoñen en templos e conventos de Castela? Un dos brazos acompañaba a Franco nas súas viaxes e meditaciones.
Isto non infere que Mitterrand teña acadado a santidade laica, senón que os gustos e modas galas van por aí. Pero Mitterrand está vivindo paralelamente un período dialéctico de acusacións. Descubriuse, por exemplo, que como calquera fontaneiro, escoitaba tras as portas. Costume semellante custou a Nixon a presidencia dos Estados Unidos. E parece que a Mitterrand vaille custar o seu altar na Historia.
Xa sabemos que no home é bastante máis valioso o que esconde que o que revela. Esconder é un principio político e maquiavélico. Os políticos revelan que o dereito a mirar pola fechadura e escoitar tras os tabiques son fundamentais para o seu sobrevivencia. E o que o negue sexa anatema, concluíron rotundos.
Pero falabamos das reliquias de Mitterrand. Parécenme ben estes fetichismos. Un amigo meu gardaba como tesouro unha hebra do bigote de Castelar. Eu confésoo- fun exclusivamente a Niza, non para saborear o Paseo dos Ingleses nin para admirar a fabulosa araña de cristal de Murano que colga do salón real do Negresco, senón para retratarme ao lado do apolíneo porteiro deste hotel e gardar como reliquia a fotografía. ¡Que estatura e torso, que vermellos tudorianos e ouros imperiais os do uniforme, que silencio e cuadratura do círculo os da súa presenza! O silencio non lle impediu sorrirme e estirar a man. Foron mil francos. Pero hoxe, por ese solto, non venden nin un botón da bragueta de Alfonso Guerra.