Cando escribimos estas liñas está comezando a noite máis grande e marabillosa para a vida dese mundo fabuloso e ilusionado dos nenos. Parece coma se todo o ano fose para eles como un longo agardar que culmina na máxica fantasía desta noite pletórica de xoguetes traídos polas mans invisibles dos tres Meigos. E quen pode asomarse hoxe a esta sección con máis actualidade que un neno? Cando charlamos con el, está a rematar para cear, impaciente porque chegue o soño e, con el, o espertar...
-Como che chamas?
-José Luis Santaeulalia Oubiña.
-E que lle pediches aos Reis?
-¡Uf! ¡Moitas cousas! Un tren Talgo, unha pelota pequena para xogar en casa, e outra grande para xogar no xardín; unha escopeta para matar indios e outras cousas que non me acordo.
-E ti crees que se acordarán os Reis de tantas cousas?
-¡Pois claro que si! Para iso téñeno escrito. E escrito a máquina, sabes?
-Escribíchelo ti?
-Non. Eu só sei escribir a a, a e e a i. Teño catro anos aínda...
-Quen che escribiu a carta?
-O meu papá. El si sabe escribir.
-¡E estás seguro de que o puxo todo?
-¡Pois claro! Créesche que non lle levei a carta á miña mamá para que ma lese?
-Que cousa prefires de todas as que pediches?
-A escopeta. Os amigos e eu sempre xogamos ao cine...
-E fuches bo durante o ano? Os Reis téñeno en conta...
-Fun regular. Pero papá di que os nenos moi bos ton bobos.
-E os nenos moi malos?
-Non sei... Pero eu non son moi malo. Só un pouquiño...
-E a túa irmá? Porque tes unha hermanita, non?
-Si, é unha cativa que case non sabe falar. Esa conformarase cunha boneca. ¡Como é tan moza e non entende! Pero se cadra tráenlle tamén un coche para a boneca...
-E non pediches nada aos Reis para o teu papá?
-Eu non, pero papá dicía onte que lle estaba facendo falta que os Reis lle trouxesen dez mil pesetas.
-Ti viches algunha vez aos Reis?
-Vinos nunha tenda. E ata me tocou un deles. ¡Daba máis medo!
-Que lle dixeches?
-Nada. Pero el se me preguntou se fora bo. Eu díxenlle que si e funme.
-Paréceche ben mentirlle ao Rey ?
-É que se lle digo que só fun regular, déixanme sen xoguete. E en castigo, ponme carbón.
-A que rei prefires?
-Ao das barbas brancas. Creo que é Baltasar. E Melchor, o negro, é o que dá máis medo.
-Ceaches ben?
-Cominmo todo. ¡Calquera é malo hoxe!
-E vas ser bo mañá?
-Se os Reis me traen todo o que pedín...
Como ven, José Luis non se chupa o dedo aos seus catro anos...