De ter triunfado onte a moción de censura interna contra Theresa May, os rebeldes do Partido Conservador terían logrado o seu propósito dun brexit duro. Non xa porque as bases do partido, que son máis prolbrexit que os seus deputados electos, elixisen entón a un euroescéptico como primeiro ministro, senón porque a prema do calendario tería feito inevitable esa saída radical. Substituír ao líder supón un longo proceso que, como pronto, non se completaría ata finais de xaneiro, co que non quedaría tempo para outra negociación coa UE. Con isto chegariamos ao 29 de marzo, que é a data na que, con acordo ou sen el, Gran Bretaña terá que saír do bloque. O prazo pódese aprazar, pero a un novo primeiro ministro euroescéptico abondaríalle con non solicitalo.
O caso é que esa posibilidade de derrubar a May nesta clase de votación foi sempre remota. Non só porque entre os deputados conservadores hai moitos partidarios dun brexit brando, máis brando mesmo que o que propón May, senón porque son maioría os que no seu momento votaron por permanecer na UE. Mesmo os hai, firmes partidarios do brexit, que prefiren a May como un mal menor ante as posibles alternativas: un brexit máis brando aínda, a posibilidade de que haxa un segundo referendo e o brexit cancélese ou, sobre todo, o perigo de que o líder laborista Jeremy Corbyn chegue ao poder. Por iso a moción de onte era unha manobra destinada ao fracaso, unha carga da brigada lixeira no val da morte.
Isto é o que pasase, pero que pasará agora? Ironicamente, pode acabar sucedendo o mesmo. Co voto de onte, May saíu relativamente reforzada no seu partido, pero non no Parlamento nin fronte a Europa, onde a súa posición é agora aínda máis precaria. En Bruxelas, onde nunca deixaron de soñar con que Gran Bretaña celebre un segundo referendo que cancele o brexit, non verán agora ningún incentivo para facer máis concesións a May, se é que tiñan algún antes. O seu cálculo é que, cando fracase ao intentar facer aprobar o seu plan no Parlamento, May terá que propor un brexit aínda máis brando (a chamada opción Noruega plus) ou mesmo non terá máis remedio que convocar unha nova consulta que, en teoría, guindaría agora «o resultado correcto» (algo no que a UE ten certa experiencia).
Isto coincide en gran parte coa estratexia do Partido Laborista, que ve na debilidade de May unha oportunidade para acadar o poder. Aínda que hai un certo número de deputados laboristas aos que non lles parecería mal votar o brexit brando de May, agora é máis improbable que o fagan, algúns porque, sinceros proeuropeístas, ven máis preto a posibilidade dese segundo referendo; outros, segredos partidarios do brexit (como o propio Jeremy Corbyn), porque o fracaso de May podería abrirlles as portas do 10 de Downing Street.
O problema é que estes cálculos europeístas son tamén fráxiles. Minimizan o feito de que tanto un cambio de Goberno como un novo referendo requiren dun tempo que non hai (por non falar da fraude democrática que suporía outra consulta). A longo prazo, e paradoxalmente, o ambicioso intento de cancelar o brexit podería acabar facendo igualmente inevitable unha saída desordenada de Gran Bretaña da UE. Veremos.