Véñenme as bágoas aos ollos cando penso naquel 1 de xaneiro no Hospital Materno Infantil da Coruña. Levaba máis de oito meses de embarazo cando aquel bebé, o meu bebé, que xa tiña nome, Carlos, deixou de moverse. «É normal, dicíanme -e mesmo o leu- porque xa case non ten sitio no teu útero». Con todo, foi aquel instinto de nai o que, á primeira hora do 1 de xaneiro de 1994, fíxome levantarme da cama e irme ao centro hospitalario. Agardei, dirixíronme a unha sala de exploración e miráronme. O mozo médico saíu daquel cuarto sen dicir nada. E a enfermeira que quedou comigo tampouco articulou palabra, a pesar de que eu lle preguntaba. Volveu entrar o médico e díxome: «O bebé está morto». Empecei a chorar. Tiña a cabeza aparvada. Deume o golpe máis horrible da miña vida. Era o meu fillo e, aínda que non o viu, o sentira, faloulle e mesmo me riu con el.
A inmensa tristeza asentouse no corazón de toda a familia, en especial do pai da criatura que falecera por unha fatal volta de cordón.
Cando algo así ocorre, estou convencida de que ninguén no hospital quere facerche dano, aínda que sen querer hai mensaxes que se che cravan como un coitelo nas entrañas. Hoxe, cando xa pasaron veintitantos anos, aínda lembro aquel momento en que o meu pai pediu, por favor, que non me metesen nun cuarto cunha mamá que tiña alí o seu bebé. A solicitude debeulles de parecer lóxica, porque o celador aparcou no corredor a padiola e preguntou. Levoume a un cuarto só, á que cheguei tras ter dado a luz despois de tres días de parto nos que tiven que escoitar algunha frase como «deixa de chorar porque non vas arranxar nada» (nada estraño, porque algunha majadera tiña que haber entre tanta enfermeira), e outras como «non che preocupes, o primeiro abre o camiño ao segundo. Xa verás como vén prontito». Tiña razón. Xusto ao ano chegou o meu segundo fillo, no mesmo hospital no que me despedín do primeiro, ao que só lle vin as pernas e os pés mentres o paría. Logo chegou Javi, o meu terceiro fillo, cuxa data de nacemento coincide coa data probable de parto do meu primeiro embarazo. Coincidencias. Este artigo pode ser un primeiro retrinco dun libro que talvez escriba algún día.
Alégrome de que os hospitais galegos vaian unificar o protocolo de morte perinatal no 2019. O problema é tan antigo como a vida. Vai por el.
