En 1978 non había móbiles, para chamar a un número había que meter o dedo na roda de marcación do teléfono (o mítico modelo Heraldo) e virala seis ou máis veces. Tampouco existían os comprimidos, nin os portátiles, e o primeiro computador persoal (o Apple I, lanzado dous anos antes) tiña a carcasa de madeira. Por suposto, Internet non estaba a disposición do público; aínda que a primeira conexión entre computadoras, coñecida como ARPANET, data de 1969, non foi ata os anos 90 cando os protocolos da World Wide Web permitiron o acceso masivo á Rede.
Tampouco tiñamos MP3, nin reprodutor de cedés, que o desenvolverían Philips e Sony ao ano seguinte. Os televisores da maioría dos fogares eran en branco e negro e a pantalla era de tubo de raios catódicos (CRT), cunha resolución máxima de 625 liñas (sistema PAL). Nela viamos programas como Aplauso, Cantares, Fantástico ou Vivir cada día, que se estrearon ese ano, aínda que os que eramos nenos sempre lembraremos Mazinger Z, substituída a traizón un sábado ao mediodía por Orzowei .
Todo era máis sinxelo entón, só había dúas cadeas de televisión e de noite reinaba a carta de axuste. Os patios dos colexios (non pechaban despois de clase como agora) e as prazas estaban cheas de rapaces. A banda sonora daquela incipiente Transición púñaa Jarcha e o storyboard o debuxante José Ramón Sánchez. Todo era máis simple e, á vez, endiabladamente complexo: como dar carpetazo a corenta anos de guerra civil e ditadura respectando todas as opcións e sensibilidades. Corenta anos despois temos de todo, desde altofalantes que falan a pantallas en ultra alta definición, pero escasea o máis importante: o traballo e a liberdade. As redes sociais convertéronse nun Gran Hermano para difamar e acosar, e a aparición de novas forzas políticas é recibida con tambores de guerra aínda que sexan votadas por miles de persoas. Carrillo non podería hoxe volver a España, con ou sen perruca. As novas tecnoloxías son sospeitosas habituais e encántanos prohibir. Por non poder, xa nin podemos andar en patinete.