O arriscado desafío lanzado por Borrell evidencia que o Goberno ve como seguro que Junqueras e Puigdemont cederán
22 oct 2018 . Actualizado ás 05:00 h.«Que se xogan a que moita bravata, pero, á hora da verdade, vótano?». Máis aló dos fogos de artificio de Pablo Iglesias e o seu performance da visita a Oriol Junqueras na prisión de Lledoners, o desafío lanzado polo ministro de Asuntos Exteriores, Josep Borrell, o pasado mércores durante a súa comparecencia na Comisión Mixta Congreso-Senado para a Unión Europea, dirixido aos independentistas cataláns en relación cos Orzamentos para o 2019, é sin duda a frase da semana, aínda que teña tido escasa repercusión. E o é porque resume en moi poucas palabras case todo o que ocorreu, está a ocorrer e vai ocorrer nos próximos días. Borrell demostrou por segunda vez, tras a súa efémera e fracasada etapa como candidato do PSOE á presidencia do Goberno e como portavoz no Congreso, que unha cousa é dispor dunha intelixencia brillante e preclara e outra moi distinta saber manexar os cínicos rexistros que esixe o exercicio da primeira liña da política.
Pero, en efecto, a posición que está a manter ERC, e mesmo tamén o PDECat, asegurando que non se sentarán á mesa para negociar nada sobre os Orzamentos ata que o Goberno non faga un xesto» en favor dos líderes do procés presos ou prófugos da Xustiza, só pode entenderse como un farol ou un órdago difícil de soster ata o último momento. Nin sequera Sánchez, co seu empeño en manterse na Moncloa custe o que custe, sería capaz de resistir ata o ano 2020 se non aproba os Orzamentos. E, por máis que Tezanos esfórcese en retorcer o CIS, tanto o PSOE como os independentistas saben que cun adianto das xerais estariamos máis preto dun Goberno de coalición entre Cidadáns e o PP que dun imposible traslado a unha investidura de Sánchez do que foi unha alianza circunstancial entre o PSOE, Podemos e os independentistas para botar a Rajoy da Moncloa. E especialmente a Junqueras e os seus, que xogan agora a facerse os duros, o último que lles convén é un Goberno no que Albert Rivera e Pablo Casado póñanse de acordo para aplicar un «artigo 155 duro» en Cataluña, signifique iso o que signifique.
Por iso é polo que o Goberno dea por feito que, ao final, ERC apoiará cun si os Orzamentos. O que parece que Sánchez non calibrou tan ben é que ese si de Junqueras non serviría de nada se o PDECat non se abstén polo menos na votación das contas públicas. E iso, con Puigdemont libre para moverse polo mundo excepto por España, é fariña doutro costal. De modo que, ao final, despois de tanto paripé entre Sánchez, Iglesias e Junqueras, todo quedará en mans de Puigdemont e o seu valido Torra, imprevisibles porque o seu contacto coa realidade e o seu sufrimento é nulo en comparación co de Junqueras, que leva un ano entre reixas. Asistiremos a outro doio ente ERC e o PDECat para ver quen é o primeiro en ceder e quen se arrisca a quedar só apontoando ao Goberno de España. Aínda así, a día de hoxe o máis probable é que Puigdemont ceda tamén e que haxa Presupostos. Pero, se ao final non os hai, a Borrell non quedará outra saída digna que dimitir.
En Marea non rendibiliza os seus escanos como facía o BNG
Houbo un tempo, alá polo ano 2008 e seguintes, no que o BNG, con só 212.000 votos nas xerais e dous deputados no Congreso, conseguía arrincar ao Goberno de José Luis Rodríguez Zapatero concesións millonarias para Galicia nos Orzamentos. Aqueles dous escanos resultaban imprescindibles para formar unha maioría co PNV e o PSOE de Zapatero para tombar as emendas á totalidade dos grupos da oposición. Hoxe, con todo, resulta que Podemos-En Marea-Anova-EU dispoñen de 344.000 votos e cinco escanos no Congreso, igualmente imprescindibles para que o Goberno de Sánchez aprobe os Orzamentos, pero o seu apoio, de momento, sae gratis.
Iglesias asume as teses de Errejón tras habelo purgado
Dino as enquisas, e tamén as circunstancias. Por máis esforzos que faga Pablo Iglesias por saír nos telexornais e nas primeiras páxinas dos xornais, o proxecto de Podemos, que foi unha creación súa ata o punto de que a súa cara aparecía nas primeiras papeletas, decáese. O soño do sorpasso ao PSOE desapareceu por completo. E, tras haber purgado a Íñigo Errejón por expor semellante herejía, agora resulta que Iglesias acaba por asumir as teses pactistas do purgado e xa só lle queda elixir entre ser o sostén dun Goberno do PSOE ou retirarse ao seu dacha de Galapagar a escribir unhas prematuras memorias políticas. Que rápido pasa todo en Podemos.
Casado non podería repetir en Galicia o seu papel en Andalucía
Empeza a preocupar, e bastante, o personalismo que Pablo Casado está a imprimir á súa presidencia do PP. O partido está acostumado a unha gran disciplina respecto ao líder nacional, pero non a que un xefe sen a máis mínima experiencia de xestión asuma o protagonismo total ou o ordeno e mando. Que Casado anuncie que fará unha campaña paralela á de Moreno en Andalucía é normal, dado que á fin e ao cabo o líder andaluz do PP era un home de Soraya ao que Casado perdoou a vida. Pero será moi difícil, por exemplo, que Feijoo, que xa quitou ata as siglas do PP en anteriores campañas, permita que Casado inmíscase o máis mínimo na súa estratexia electoral das municipais en Galicia.