Coma se dunha película de suspense tratásese, o Tribunal Supremo volveu a sorprendernos, como cando hai poucos días interpretou que as prestacións por maternidade están exentas do IRPF. Nesta ocasión, cando todos pensabamos que o vello asunto do suxeito pasivo da modalidade de actos xurídicos documentados, o imposto sobre transmisións, estaba resolto polas sentenzas da Sala do Civil deste Tribunal do 15 de marzo pasado -confirmando que o que tiña que pagar era o prestatario, o que recibía o préstamo pondo en garantía o inmoble, en definitiva, o cliente do banco-, agora, e pola sentenza de 16 de outubro, determínase xustamente o contrario.
Na devandita resolución o Tribunal considera que nesta modalidade do imposto sobre transmisións o suxeito pasivo ha de ser, segundo o tenor literal da lei, o adquirente ou a persoa que inste ou solicite o documento notarial, ou aquel en cuxo interese se expida, interpretando que ese non é outro que a entidade bancaria.
Polo tanto, todos aqueles prestatarios que satisfixesen en prazo este tributo terán dereito a solicitar a rectificación da autoliquidación e a correspondente devolución de ingresos indebidos se non transcorreron catro anos desde o día seguinte á finalización do prazo de autoliquidación, que era de 30 días hábiles desde que se asinou a escritura.
No entanto, se o ingreso se realizou despois do prazo, os catro anos contaranse desde a data do mesmo. E se interrompeuse a prescrición pola Administración ou polo suxeito pasivo, o prazo compútase desde ese momento, quedando fóra da posibilidade de devolución os que teñan unha resolución firme sobre este feito impoñible.
¡Quen o ía pensar!