O (post) graduado

Roberto Blanco Valdés
Roberto L. Blanco Valdés O OLLO PÚBLICO

OPINIÓN

22 jul 2018 . Actualizado ás 08:27 h.

Unha das comedias máis marabillosas que se filmaron nunca (O graduado) non trata tanto en realidade do que conta (a historia dun mozo recentemente graduado que acaba namorándose da filla da muller de mediana idade coa que tivo unha insólita aventura: esa Mrs. Robinson, encarnada por unha Anne Bancroft bellísima e irresistible) como do enfrontamento entre os maiores e os mozos: Benjamin (Dustin Hoffman) e Elaine (Katharine Ross) foxen para vivir o seu amor en liberdade. Foi esa loita, símbolo dun mundo entón en cambio irreversible, a que determinou que en 1996 a cinta entrase a formar parte, como «cultural, histórica e esteticamente significativa», do National Filme Registry da norteamericana Biblioteca do Congreso.

A pesar das non poucas estupideces que dela se derivan, a efebolatría -adoración incondicional cara á os mozos- é un compoñente esencial da nosa sociedade e, por suposto, tamén da política. Churchill, Roosevelt ou De Gaulle, figuras esenciais do século XX, o tivesen cru para triunfar nas actuais democracias.

A elección onte, tras rifada campaña, de Pablo Casado como líder do PP por unha incontestable maioría supón unha revolución na dereita española, aínda que veremos se o PP é consciente dela e sabe aproveitala. Casado ten 37 anos e é máis novo que Sánchez (46), Iglesias (39) e Rivera (38). Algo que, ata a data, nunca sucedera: no primeiro ciclo democrático, González era dez anos máis novo que Suárez e 20 máis que Fraga. No segundo, Zapatero tiña sete anos menos que Aznar e cinco que Rajoy, que lle leva a Sánchez 17.

Aínda que é obvio que tal dato non quere dicir nada en por si, que o do PP sexa o máis novo dos líderes dos catro grandes partidos nacionais ten unha potencia simbólica impoñente. Casado, por cuxa vitoria ninguén dese un duro fai tan só unhas semanas, pode converter esa mocidade na panca desde a que levantar a imaxe de renovación que o PP necesita desde hai moito tempo. Porque, aínda que en ningún sitio está escrito que unha persoa maior non poida ser un gran renovador (eu coñezo a moitas que o son hoxe, ou o foron no pasado), esa efebolatría xa citada establece a favor do novas unha forte presunción.

O novo líder do PP terá para iso que imprimir un perfil máis moderno e centrista ao seu partido, se non quere que tal presunción desapareza como a auga dun cedazo. A súa primeira tarefa será, pois, sacarse de amais a longa sombra do dirixente máis antipático que desde 1977 tivo en España a dereita: si, ese en o que vostede está a pensar. Se o logra, terá andado un gran camiño, pois o extravagante apoio de Sánchez e Zapatero a SSS dá unha pista de por onde van comezar a lloverle labazadas. Todo iso claro, se ao novo graduado non o deixa o seu posgrao no camiño, sen apenas comezalo.