A pesar de que levamos 40 anos vivindo nunha das democracias máis avanzadas do mundo, en España unha gran parte da poboación padece un sentimento de culpa polo feito de que esa democracia chegase tras corenta anos de ditadura. No imaxinario de quen sofren esa síndrome, o pecado orixinal do franquismo obríganos a estar todo o día pedindo perdón por gozar das nosas liberdades, a considerar sempre que a nosa é unha democracia de segunda fila e a extremar ata límites que van máis aló do absurdo a permisividade e o garantismo con aqueles que pisan a lei e a Constitución.
O nacionalismo catalán, e tamén o vasco, levan décadas aproveitándose dese ridículo e inxustificado complexo de culpa que, por medo a que a nosa democracia fose cuestionada, levou a tolerar e a considerar aceptables actitudes absolutamente antidemocráticas. O nacionalismo fixo e desfeito ao seu antollo durante anos en Cataluña e o País Vasco, pisando as leis e a Constitución como non o fixo en ningún outro territorio europeo. E iso foi posible porque en España moitos seguen crendo estúpidamente que denunciar as mentiras do independentismo e frear os seus abusos converteríalles en franquistas, e non en demócratas. Só así se explica que en Cataluña teñamos chegado á grotesca situación na que os secesionistas se senten lexitimados para facer o que lles dea a gana, diga o que diga a lei, e ao bochorno de que un racista redomado como Torra, cuxos escritos xenófobos lle converterían nun apestado ou lle levarían ao banco en moitos países da nosa contorna, non só presida a Generalitat, senón que pretenda darnos leccións de democracia.
O Estado español mirou para outro lado mentres en Cataluña desenvolvíase un proceso de construción nacional de carácter golpista. Pero, unha vez constatado o intento de golpe, séguese tolerando, sen facer nada para impedilo, que os rebeldes se rían cada día da nosa democracia. Presentan ás eleccións a políticos acusados de delitos gravísimos, a encarcerados e ata a fuxidos da Xustiza. O presidente do Parlamento catalán viaxa a Bruxelas para someterse ao capricho dun fuxitivo. Tratan de investir como presidente sucesivamente a un fuxido, a un preso e a un imputado. Os fuxidos da Xustiza non só adquiren a condición de deputados, senón que votan desde Bruxelas e Berlín na sesión de investidura. E, finalmente, invisten a un supremacista que toma posesión sen prometer lealdade á Constitución e nomea conselleiros a catro procesados, dous deles presos e dous fuxitivos.
Podemos seguir mirando a outro lado e facer como que todo isto é normal en democracia. Pero todo o mundo sabe que non o é. Os feitos demostran que se realmente o noso Estado de dereito permite semellantes afrontas, chegou xa a hora de cambiar a lei e a Constitución para corrixir lagoas que son froito de erros históricos. E ninguén debería ter sentimento de culpa por iso, senón, máis ben ao contrario, orgullo por defender á democracia dos seus inimigos.