O meu amigo Cristóbal Montoro acaba de provocar un terremoto de incalculable magnitude. O inefable ministro que, ademais do ollo de falcón que todo o ve, exerce o cargo de vicepresident en funcións da Generalitat -o substituto de Oriol Junqueras, como quen di, por virtude do 155-, montouna gorda. Entrevistado por un diario madrileño, declarou que os separatistas cataláns non gastaron un só euro de diñeiro público na organización do 1-O: «Eu non sei con que diñeiro pagáronse esas urnas dos chineses do 1 de outubro, nin a manutención de Carles Puigdemont. Pero sei que non foi con diñeiro público».
Átache os machos, querido lector, que arderá Troia. Por tres motivos: por quen o di, polo que di e polas consecuencias do devandito. A mecha non a prendeu o superabogado de Puigdemont nin as testemuñas en nómina de Oriol e demais acusados. Acendeuna o ministro que, desde setembro pasado, controla os 35.000 millóns que manexa a Generalitat e todos os pagamentos realizados. O ministro que fustiga aos defraudadores e permítese ameazar a xornalistas e cómicos da legua por presuntos pecados fiscais que só el e Deus coñecen. Un ministro sen veleidades secesionistas e, xa que logo, libre neste caso da sospeita que planeaba, por exemplo, sobre o trato dispensado á infanta Cristina.
O que di sorprende : non houbo malversación de fondos no procés catalán. De pouco serve que despois o precise: «...a malversación non require soamente desvío de fondos: é tamén abrir un recinto público para un acto político ilegal, por exemplo». Xa estamos de novo con eses matices que moitos xuristas non entenden. Porque nin é de recibo equiparar os actos violentos cun alzamento armado, para xustificar o delito de rebelión; nin tampouco é o mesmo botar man da caixa para delinquir que abrir un colexio público para un acto ilegal. Digo eu. E auguro que, se Montoro se mantén nos seus trece, dirán algo parecido os xuíces alemáns e Puigdemont irase de rositas. Nin rebelde nin manirroto.
Con isto non contaba o xuíz Llarena. A súa proba da suposta malversación, facilitada pola Garda Civil, parecía sólida. A organización e celebración do referendo ilegal tería custado polo menos 1.602.001,57 euros. Que a cifra estea axustada ao céntimo, e mesmo desagregada en catro epígrafes -desde o pagamento á empresa Unipost pola subministración de papeletas ata a participación de observadores internacionais-, outórgalle un plus de verosimilitud. E crea unha suxestiva atmosfera de suspense que seguirei ata o desenlace.
Pero houbo ou non houbo malversación de caudais públicos? Eu presumía que si, pero agora, desde que Montoro se converteu na principal testemuña da defensa, albergo serias dúbidas. A Garda Civil adoita facer ben o seu traballo, pero, en cuestión de números, ao lenguaraz ministro non se lle escapa un. Véxoo capaz de explicar, díxito a díxito, lousa en man, os 160 millóns de céntimos que busca Llarena. Ou os 3,5 billóns de céntimos que manexa a Generalitat.