Hoxe non falarei de política. Mellor devandito: vou falar da política auténtica, da que resolve problemas, empezando polo problema da saúde, e non desa política dos másteres, dos xogos de poder, das conspiracións, das loitas de partidos e das ambicións. É que se produciu unha noticia que considero sensacional: un equipo científico español desenvolveu o primeiro fármaco capaz de combater con eficacia a diabetes tipo 1. Para xustificar por que lle dedico esta columna, douvos algúns datos: a diabetes 1 afecta a 10.000 nenos menores de 15 anos; dous millóns de persoas non saben que a sofren; é a responsable do 16 % das cegueiras e do 70 % das amputacións de extremidades inferiores, e cústanos cada ano 23.000 millóns de euros, máis de 5.000 en custo sanitario directo e máis de 17.000 en absentismo, xubilacións anticipadas e gastos sociais. Non me digan que o descubrimento non ten máis impacto que a posible fichaxe de Manuela Carmena polo PSOE ou as manobras para descabalgar a Pablo Iglesias .
Con todo, ocorre o de sempre: por agora non hai diñeiro para avanzar e pór o medicamento nas farmacias. É que se trata dun gasto imposible de asumir? Bernat Soria, que foi ministro de Sanidade e é un dos investigadores do avance, dixo isto: «Gastamos 3 millóns de euros; se mañá temos 17 millóns, nuns anos estaría no mercado». Esa cantidade é unha barbaridade para vostede e para min, pero é menos da sexta parte da última fichaxe do Barça e algo así como o soldo anual de Messi ou de Cristiano Ronaldo. A utilidade social do medicamento non fai falta describila: como dixo un dos científicos que traballaron no proxecto, «abre a porta á curación da enfermidade». A dos futbolistas… depende da afección que teña cada un a ese deporte.
quedo á espera de ver quen pon ese diñeiro. Sempre se conta coa xenerosidade de Amancio Ortega. Talvez haxa fundacións dispostas a imitalo. Pero interésame, sobre todo, saber que fai o Goberno. Ten a oportunidade de conseguir un importantísimo aforro no gasto e de aliviar a situación de miles e miles de persoas e das súas familias. Pero, claro: é un aforro para dentro duns anos, e dentro duns anos quen estará no Goberno? Para que investir agora 17 millóns, se os seus beneficios non van ter efectos nas próximas eleccións? Para que aumentar o gasto nesa cantidade, agora que cumprimos coas esixencias europeas do déficit, se os seus froitos van beneficiar a outro Goberno, sabe Deus de que partido? Uy, perdón: xa me estou metendo en política. Prométovos que non era a miña intención.