As ínfulas bélicas dos neocón que controlan o Goberno estadounidense, unidas ao errático pensamento do seu presidente Trump e aos intereses económicos das grandes empresas, conforman un cóctel intervencionista moi preocupante. Este cóctel aliméntao a estraña necesidade ética de ser xendarmes do mundo. Pero o máis sorprendente en aparencia é que, nun novo acto de seguidismo, o Reino Unido e Francia sumáronse á operación desta fin de semana. Digo en aparencia porque as antigas potencias coloniais de Oriente Medio seguen movéndose por escuros intereses nesa zona.
Estados Unidos xa atacou de xeito directo ao réxime de Bachar ao Asade en varias ocasións. As máis relevantes en abril do ano pasado e esta fin de semana, en ambos os casos como resposta a presuntas agresións químicas gobernamentais. De todos os xeitos, hai cousas que non encaixan. Pensemos no último ataque. A razón oficial do mesmo semella un mero pretexto (que se cadra llo cre Trump, ollo). Por unha banda, se se atacaron realmente depósitos de armas químicas, agora habería nubes contaminantes, que non as hai. E por outro, chama demasiado a atención que o ataque se produza xusto antes de que os expertos da Organización para a Prohibición de Armas Químicas (OPAQ) comezasen os seus traballos para reunir probas do uso de armas químicas en Duma. Ademais, insístese de forma intensa en que hai probas, pero non se mostran á opinión pública, cando iso pode facerse sen delatar as fontes de tales probas.
Por iso aventurámonos a esgrimir a que entendemos foi a razón principal do air strike: enviar ao eixo xiíta iraniano unha mensaxe política, máis que militar, que sirva tamén para que Trump-May-Macron alixeiren as súas urxencias internas. Non esquezamos que os intereses económicos que nos presiden fan que Occidente teña en Arabia Saudita un estreito aliado. Convén tranquilizar aos Saud ante os avances de Irán. O eixo saudita atopou un inesperado aliado en Israel, país democrático, archienemigo dos persas e co gatillo máis lixeiro que os estadounidenses. Non parece que se vaia a aceptar unha zona de control xiíta desde Teherán ata o Mediterráneo. Esta é a razón principal pola que EE.?UU. apoia aos kurdos do nordés sirio (defendéndoos mesmo dos mercenarios do Grupo Wagner). E por iso Estados Unidos non apoiou aos mesmos kurdos do YPG no noroeste (Afrín) nin tratou de persuadir ao seu incómodo aliado turco de que non ocupase ese cantón.
En todo caso, non debemos equivocarnos en canto á natureza do ataque. Non é un ataque lexítimo porque non estaba autorizado polas Nacións Unidas. O que diga o contrario trata de manipular á opinión pública.
Comezamos cos neocón de USA, e acabamos con eles. A súa falta de formación impídelles saber que Al Asad é a única garantía hoxe en día da liberdade relixiosa en Siria. Non é esta liberdade uno das súas leitmotiv? Os patriarcas cristiáns da zona condenaron onte de xeito moi dura estes ataques aéreos, que envalentonan ao yihadismo. Será un soño o fin deste conflito?
José Julio Fernández Rodríguez é director do Centro de Estudos de Seguridade (Ceseg) da USC