Pensións: Demagoxia ou argumentos?

Roberto Blanco Valdés
Roberto L. Blanco Valdés O OLLO PÚBLICO

OPINIÓN

LUIS TECIDO

14 mares 2018 . Actualizado ás 05:00 h.

Aínda que sobre os temas que compoñen a axenda dun país cabe sempre optar entre un debate racional ou unha gresca demagóxica, a relevancia desa elección non é sempre de igual envergadura. E iso porque hai asuntos tan transcendentais que non deberían ser obxecto xamais de demagoxia.

A cuestión esencial do asunto das pensións -a do futuro económico de todos unha vez que, se chegamos alí, xubilámonos- é un deses temas esenciais nos que os partidos terían que renunciar a converter o debate democrático nunha feira, onde trata de gañar quen máis ofrece sen importarlle un pito a posibilidade de facer logo realidade o prometido. Evitar tal disparate foi o sentido do Pacto de Toledo, concluído en 1995 coa finalidade de analizar os problemas estruturais do sistema de seguridade social e as principais reformas que deberían nel acometerse. A idea que latexaba tras o pacto parecía tan obvia como doado de entender: que a seguridade social é un ben nacional que debe preservarse custe o que custe, o que esixe un gran acordo político e social entre os grandes actores do sistema (partidos, organizacións empresariais e sindicatos) para garantir no tempo a súa sustentabilidade.

Hoxe celébrase no Congreso dos Deputados un pleno monográfico sobre pensións que debería ser a ocasión para que as forzas políticas que representan ao pobo español falen en serio e con rigor das súas propostas para facer fronte a unha tan teimuda como preocupante realidade.

Pois o problema esencial é o de como garantir o futuro dunhas pensións dignas cando o número de traballadores diminúe mentres aumenta o de xubilados, cando a esperanza de vida dos españois ao nacer (a segunda maior da OCDE) pasou de 77 anos en 1991 a 83 na actualidade; e cando as condicións do mundo laboral (a incorporación máis tardía dos traballadores, a diminución do tempo de vida activa, a precariedade no emprego ou as peores condicións salariais) dificultan con toda claridade a sustentabilidade dun sistema no que o que cobran os traballadores xubilados depende do que pagan ao longo da súa vida laboral.

Se, como sería indispensable, o debate de hoxe, e os que no futuro o seguirán, abandona o terreo demagóxico en que se moveu nestas últimas semana -?é dicir, se deixa de ser unha disputa infestada de trampas e de enganos para seducir a pensionistas que pasan situacións de gran necesidade- cabería agardar que os partidos razoasen as súas actuais diverxencias: o Goberno, e quen o apoia, por que só é posible, segundo el, subir un case nada (apenas un 0,25 %) as pensións e, si, por exemplo, o soldo dos funcionarios ata un 8 % nos tres próximos anos; os da oposición, como pensan financiar a gran jauja que prometen.

Iso sería facer democracia da boa. O outro, só montar batifondo da peor especie imaxinable.