Consecuencias da nova violencia

OPINIÓN

25 feb 2018 . Actualizado ás 05:00 h.

Algúns profesionais levamos máis dunha década alertando de que as consecuencias do derrumbe da autoridade que padecemos non tardaría en dar novas patoloxías da saúde mental. Niso estamos. A agresión verbal e física que os nenos infligen aos seus pais -a chamada violencia paternofilial- xa ten o seu teléfono de socorro, a súa sociedade e a súa reality show. Cinco mil pais denunciaron aos seus fillos por maltratalos nos últimos anos, estimando que máis dun 15 % das agresións graves non se denuncian. Cifras que só recollen idades superiores a quince anos, ocultando unha maior porcentaxe de criaturas que comezan a dar mamporros a pais e avós a partir dos sete.

Segundo a Ertzaintza, este tipo de violencia creceu un 45 % no último ano; a Sociedade Española para o estudo da violencia filioparental di que hai máis de 400.000 bonecos diabólicos maltratadores.

Como adoita ocorrer coas consecuencias de non ser capaces de encarar a realidade nin de escoitar aos profesionais que alertan do tsunami, unha vez aparecen, guíndannolas a eses mesmos profesionais a tarefa de «tratalas» e xa hai lista de espera nos poucos centros que asumen a titánica tarefa de «curar» a estes mozalbetes, tarefa practicamente imposible unha vez derrubados todos os límites simbólicos que deberían introducirse no programa. Poderemos controlar mellor as condutas, pero non dispomos de capacidade para introducir no ADN a función de por que non se pode pegar a pais e profesores.

Os fillos das sociedades desenvolvidas xa non cumpren unha función de bens de produción -axudarán nas tarefas do campo e manterán a casa-, nin de bens de investimento -mellorarán o noso status e coidarán da nosa vellez-, son máis un ben de luxo.

Os pequenos tiranos alúmanse cun desexo omnipotente e algúns pais danlles licenza para matar por conseguilo; non se expoñen que é imprescindible castrar eses desexos para civilizar ao neno, máis ben dar-viven» para intentar cumprilos.

Os pais abdican cedendo esa responsabilidade aos mestres que desfallecen ao momento de que un 60 % sufriron baixas laborais por inquedanza ou depresión, brotan entón os adolescentes silvestres que, coa mesma ferramenta, teñen o mesmo acceso que o adulto a un mundo virtual no que non é doado distinguir o real do posible sen un certo grao de maduración cerebral, que só o dá a idade.

Embriagados dunha liberdade sen fielatos nin castigos quéreno todo e quéreno xa sen que ningún respecto os ameace.

Empeza a verse o sentido ao erro de eliminar as tarimas das aulas, a mili, o vostede e os dous rombos.