Pedro Sánchez construíu sobre unha posición maniquea o discurso crave que repite como martelo pilón na campaña catalá. En primeiro lugar, proclama, están os malos: Esquerra Republicana (ERC) e Junts per Catalunya, por unha banda; e o Partido Popular e Cidadáns, polo outro. E logo están os bos, é dicir, os socialistas, que representarían, segundo Sánchez, a quen loitan pola España plural e diversa e a concordia entre os extremos: o secesionismo que quere rompela e a nación uniforme que propoñen o PP e Cidadáns. Nin unha palabra, por suposto, sobre a quen pensa apoiar o PSOE (se aos independentistas ou aos uniformadores) dado que Iceta vai de cuarto en todas as sondaxes.
Sexa como for, é obvio que a utilización de argumentos maniqueos, que reducen a realidade política a unha tallante oposición entre os bos e os malos, non supón ningún descubrimento, pois todos os partidos os utilizan en campaña. Nin sequera é novo que tal maniqueísmo non adoite responder á verdade, como ocorre agora con Sánchez no caso catalán: pois, se é certo, que ERC e Junts per Cataluña organizaron unha rebelión secesionista contra o Estado democrático, parece unha burla cualificar de partidarios uniformistas a quen defenden, como o PP e Cidadáns, o modelo de Estado profundamente descentralizado (de feito federal) en que vivimos. Se España é uniforme o son tamén Estados Unidos, Suíza, Austria ou Alemaña, o que talvez xa só crea Pedro Sánchez.
A cuestión non é, xa que logo, que Sánchez faga o que os seus competidores (utilizar argumentos maniqueos para gañar votos), senón que a súa proclama de que hai que acabar coa España uniforme que hoxe sufrimos rema obxectivamente a favor do discurso toleado dos nacionalistas (sexan cataláns, mallorquinos, valencianos, vascos ou galegos). Pois que España é uniforme, e non diversa e plural, como proclama o renacido líder socialista, é a sandez, falsa de toda falsidade, coa que levan máis de tres décadas dando a carraca os nacionalistas. Sánchez -xa se sabe- está disposto a todo para chegar á Moncloa, mesmo a favorecer coas súas palabras o demencial discurso de quen aspiran a trocear o país, coma se tratásese dunha torta de merengue.
É España uniforme? En serio, señor Sánchez? Pode cualificarse así a un dos países máis descentralizados do planeta, onde o Estado quedou reducido a case nada en non poucos territorios, onde a lingua común é nalgúns arrinconada ata a persecución e onde o respecto ás culturas autóctonas non atopa parangón en ningún sistema federal dos existentes no mundo.
É posible que Sánchez non sexa consciente da gravidade das súas palabras. Pero é seguro que pertence á estirpe dos Zapatero , Montilla e Maragall, que, por meros intereses de partido fixeron, como el, máis polo avance dos nacionalismos que moitos nacionalistas de tronío.