Unha mágoa, porque o intentou ata a extenuación, pero non puido ser. Con que cada un dos que o animaron á desobediencia, e xa non digamos dos que o votaron aquel 9 de novembro, puxese un euro, só un euro, a estas alturas o carismático líder Artur Mas non tería sido embargado polo xuíz. Pero como, polo visto, a caridade funciona entre os independentistas cataláns aos mesmos niveis que no resto da sociedade; é dicir malamente, desde onte o expresident, reside nunha vivenda embargada.
O peditorio que puxo en marcha o antecesor de Puchi non tivo éxito; polo menos o que el agardaba. E á vista do escaso eco que a patriótica petición recolleu e xa cansado de agardar, o Tribunal de Contas decidiu onte o embargo da súa vivenda para facer fronte á parte da fianza de case cinco millóns e medio que lle foi imposta polo mal uso de fondos públicos para a consulta, ou o que fóra, do 9N. O mesmo que a outros catro membros da súa comparsa.
Hai que recoñecer que a chamada do ex tivo máis éxito cando convocou ás urnas que cando pediu un euro. Percorreu estudios de televisión, aproveitou calquera intervención pública, utilizou as entrevistas, para dicir unha e outra vez que «cun pouco de xenerosidade de todos os que foron a votar aquel novembro do 2014 o problema podería quedar resolto». Pero todo foi inútil porque tamén é certo que hai que ter un optimismo desaforado para, sabendo o que sabemos, pórse a pedir diñeiro en Cataluña. E iso só se lle ocorre a Mas . Aos cataláns pódeselles pedir que participen en consultas que non o son, que colguen esteladas nos balcóns ou que se vaian en procesión a Bruxelas a pasar o día festivo, pero proporlles que boten a man ao peto resulta un estrepitoso fracaso, aínda que quen o faga sexa o mesmo que lles alumou o camiño dun mundo mellor e a quen deberían de gardarlle devoción eterna. Os peditorios hai que facelas ben e por unha causa xusta para que teñan éxito e mirar ben a quen se lle pide.
Talvez lle custe crelo e ata negue a realidade, pero Mas fracasou no intento de pasar a gorra e podería evitarse o desgusto a nada que tivese a prudencia de botar a vista atrás e ver o que xa lle aconteceu a Lola Flores cando, a inicios dos anos 80, e con Facenda reclamándolle 170.000 euros, dixo a histórica frase de «se unha peseta me dese cada español…» solucionaría o problema. E aí quedou a pobre.
O embargo non implica o desafiuzamento e iso non deixa de ser un consolo para o carismático líder. Poderá seguir utilizando a vivenda pero xa non poderá negar que acaba de sufrir unha gran decepción, un serio golpe anímico, ao ver como millóns de entusiastas independentistas deixárono aos pés dos cabalos. Por un euro cada un. Parece mentira, pero é que en cuestións de diñeiro, os independentistas son como todos os demais. Un tanto agarrados.