Primeiro asomo de campaña: guerracivilismo

Fernando Ónega
Fernando Ónega DESDE A CORTE

OPINIÓN

LLUIS GENE | Afp

18 novs 2017 . Actualizado ás 10:47 h.

Marta Rovira e Vergès é a muller desexada por Oriol Junqueras. Enténdaseme: é a muller que Oriol desexa como presidenta da Generalitat. Ignoro se foi unha revelación divina que lle chegou ao líder de Esquerra nos seus piadosas oracións no cárcere ou é froito do seu coñecemento da dama, pero propúxoa para dirixir a comunidade. Segundo el, chegou a hora de que Cataluña sexa gobernada por unha muller e esa muller en quen ten depositada toda a súa confianza é Marta Rovira.

Despois de tal confesión, a estrea da prepresidenta non puido ser máis estrondoso: lanzouse a dicir o que este diario destaca, que o Goberno español, o opresor, ameazou con utilizar as armas contra a poboación. Os independentistas, todo responsabilidade e pacifismo, renunciaron ao procés para evitar que houbese mortos polas rúas». Ata ese nivel chegaron as augas da posverdad catalá. Dá a impresión de que, como os tanques non entraron pola Diagonal, son substituídos por unha ameaza gobernamental de uso das armas. Como é natural, o Goberno reaccionou con algunha firmeza: «É unha patraña». O que debía facer é levar a esa señora aos tribunais.

Como comezo da carreira presidencial de Rovira, non está mal. Se viramos e seguimos vendo un espectacular carrusel de falsidades no desenvolvemento da folla de ruta do separatismo, esa denuncia bate todas as marcas. Non fan falta ciberataques de Rusia nin que funcionen a lume de biqueira as fábricas de noticias falsas, que aquí xa temos unha especialista de primeiro nivel. Porque imos ver: alguén se imaxina a algún membro do Goberno lanzando ese aviso? Alguén no seu san xuízo pode pensar que a Rajoy se lle pasou pola cabeza reprimir a tiros algunha acción política? Alguén viu un asomo de violencia estatal que faga sequera sospeitar esa posibilidade? E despois se cabrean porque os mandan a prisión… Hai mentiras que merecen unha tempada de reflexión nunha cela, que acouga moito os impulsos.

Se este escribidor tivese algunha autoridade, obrigaría a Marta Rovira a dicir publicamente quen lanzou esa ameaza, quen a escoitou e a quen foi dirixida. Necesitamos saber quen fala así en nome do Goberno para mandalo con Puigdemont. E Marta Rovira necesita dicilo para non quedar como unha mentireira. Polo menos, como unha fabuladora. E xa está ben de facer da patraña un argumento político.

E sabedes o máis temible? Que esa declaración teña sido o comezo da campaña electoral, na esperanza do independentismo de que a maldade asasina do Estado provoque unha rebelión a través dos votos. Nese caso, non estariamos ante unha campaña tensa. Estariamos ante unha campaña guerracivilista.