Cataluña, estratexias de longo prazo

Fernando Ónega
Fernando Ónega DESDE A CORTE

OPINIÓN

JAVIER BARBANCHO | reuters

17 novs 2017 . Actualizado ás 07:34 h.

Informa o diario dixital Voz Populi de que Oriol Junqueras di en privado que a independencia de Cataluña ten que agardar 15 anos. Este cronista escribiu aquí que o gran erro dos independentistas foi adiantarse: se agardasen 10 anos, tal como vai o ritmo de adhesión, de erros do Estado e de separatistas formados nas escolas, terían a maioría social que agora Tardá descobre que non teñen. Ou sexa, que hai unha coincidencia de análise entre Junqueras e un servidor. O malo é que Junqueras mantén a bandeira da república catalá, só a apraza, e iso é malo para a economía: 15 anos de incerteza non animan a volver a Cataluña a ningunha das empresas que se marcharon.

O prazo dos 15 anos axúdanos a entender outra decisión: a de designar ao seu número dous, Marta Rovira, como sucesora e, se fose a lista máis votada que anuncian as enquisas, próxima presidenta da Generalitat. Junqueras quere ser o sucesor do sucesor. Bo, da sucesora. El sempre dixo que non aspiraba a ser presidente dunha comunidade autónoma, senón xefe do Estado catalán… se para entón saíu do cárcere, que os delitos atribuídos poden chegar aos 30 anos.

Todo isto, naturalmente, é pura especulación. Pero non o é tanto se se observa o ambiente: todo o que están a dicir os autocríticos pódese traducir en que se enterrou a declaración unilateral, conxurada como imposible, pero non a preparación do camiño á independencia. E, se non hai posibilidade de DUI, nin sequera dun referendo pactado mentres goberne Rajoy, a estratexia centrarase en lograr a maioría social: superar como sexa a barreira do 50 por cento de cidadáns que votan a independentistas ou se confesan como tales nas enquisas. A iso vanse a dedicar, comezando pola formación na escola.

Entramos, pois, nunha pausa para tomar impulso. Por establecer unha comparación inxusta e, xa que logo, odiosa, é como as treguas de ETA. E que facía o Estado cando ETA paraba? Prepararse para o retorno. Dez ou quince anos, os que sexan, é o mesmo prazo para un secesionista que para o Estado. O perigo é que o Estado se conforme e dúrmase nos loureiros da vitoria conseguida ata o momento. De feito, Rajoy está feliz, «no mellor momento da súa vida», díxolle a Carlos Herrera. Coidado con tanta felicidade. Se o independentismo traballa para lograr a súa meta, o Estado non pode ir a remolque, como ha ir ata o 155. Xa vai sendo hora de que tome a iniciativa e recupere presenza en Cataluña. Se o independentismo pasou do 20 ao 48 por cento actual, é porque o Estado foi o gran ausente da vida e o territorio cataláns.