Máis que un documento político, a carta coa que Carles Puigdemont respondeu onte ao requirimento do Goberno para que precise se declarou ou non a independencia de Cataluña é a obra dun chiflado. Unha peza ignominiosa que non só demostra que Cataluña está en mans duns facinorosos aos que hai que inhabilitar sen demora para que deixen de facer dano, senón que, á marxe da súa sintaxe atroz, retrata a quen a escribiu cando pide a Rajoy que paralice as actuacións xudiciais contra o maior dos Mossos, Josep Lluís Trapero, e contra os líderes das revoltas sediciosas Jordi Sánchez e Jordi Cuixart. Ao parecer, Puigdemont descoñece que nun Estado de dereito o poder xudicial non está sometido ao poder executivo, ao contrario do que ocorrería nesa fantasmal república catalá que propugna.
Esa independencia xudicial é precisamente a que permitiu que unha maxistrada enviase onte a prisión a Sánchez e Cuixart, dous matóns dignos dunha peli de mafiosos, sen agardar ao final do sainete epistolar entre Rajoy e Puigdemont. Pero tamén que en lugar de encarcerar a Trapero, como parecería razoable tras a súa traizón ao Estado de dereito, conformásese con retirarlle o pasaporte que acredita a súa condición de español. Se a este proceso demencial faltáballe algún compoñente surrealista, resulta que un imputado por sedición vai seguir sendo o xefe da policía autonómica en Cataluña. E que, xa que logo, un comisario que participou presuntamente nun golpe de estado, e sobre o que pesan gravísimas acusacións, segue tendo baixo o seu mando a 17.000 axentes armados. Unha situación certamente inquietante a tres días de que o Estado vaia a ter que reinstaurar a orde nunha Cataluña na que reina o caos total porque é un territorio sen lei, sen un Goberno lexítimo e no que as turbas apropiáronse das rúas.
En todo caso, a obrigación dun demócrata é respectar as decisións xudiciais, cousa que os independentistas levan moito tempo sen facer. Algúns parecen ter esquecido que ese Puigdemont que se permite a chulería de emprazar ao presidente do Goberno a unha reunión de igual a igual é un presunto delincuente imputado polos delitos de malversación de fondos públicos, prevaricación e desobediencia. E que como España é un Estado de dereito, Puigdemont terá que responder ante a Xustiza mesmo no caso nada probable de que este xoves negue ter proclamado a independencia. Resulta inaudito que haxa quen sosteña que se «volve á lei» sería posible negociar con el unha saída política a esta crise. Á lei non se vai nin se volve. A lei cúmprese. E cando se viola, asúmense as consecuencias xudiciais. Sánchez e Cuixart, que esta noite dormen á sombra, empezaron a comprobalo onte. Puigdemont e Oriol Junqueras non deberían tardar moito en constatalo tamén, mesmo no moi probable caso de que traten de salvar o pelello convocando unhas eleccións autonómicas antes do xoves.