Cando o Alvia descarrilou fatalmente na curva de Angrois, a programación televisiva nacional atopábase en modo vacacións. En pleno mes de xullo e en véspera de festivo, só as canles de Galicia tiveron pulso para informar en directo da traxedia mentres os demais, recostados en programas gravados e enésimas reposicións de tempada baixa, agardaron con parsimonia á mañá seguinte para valorar a importancia do sucedido.
A noite do Bataclan ocorreu algo parecido. Non era verán. Era venres pola noite e só a canle informativa 24 horas reparou en que o terror que se botaba sobre París era algo que merecía ser contado. Os espectadores das cadeas xeneralistas puideron decatarse diso por unha breve mención que fixo Jorge Javier Vázquez, de pasada, interrompendo unha das tensas controversias de Sálvame Deluxe.
Esta vez en Barcelona foi distinto. Os asasinatos das Ramblas extirparon á programación da súa modorra de praia. As cadeas puxeron fin de golpe ao cálido verán, sacaron o traxe de loito do armario e repescaron ás grandes estrelas das súas retiros estivais. Intentando dixerir en directo o sucedido e rozando noticias e contos no medio do caos, as súas coberturas recibiron tantas críticas e amoestacións polos seus erros e excesos como terían encaixado en caso de non ter chegado a tempo e non ter estado aí.