O bárbaro atentado de onte en Barcelona -como antes os de París, Londres ou Berlín- confirma o que xa sabiamos desde o 11M: vivimos nun mundo inseguro no que ninguén pode garantir unha protección absoluta. Non existe o risco cero. E con esa incerteza hai que aprender a convivir. Con precaución, pero sen medo. Ver tan preto o rostro do terror fainos ser máis conscientes da fraxilidade da vida, en xeral, pero tamén das nosas sociedades en particular. O Estado Islámico aprovéitase daquilo que nega, a liberdade das democracias, para sementar de morte as nosas rúas e intentar atemorizar aos cidadáns. É relativamente doado arremeter contra unha multitude indefensa e case imposible de evitar que quen non ten aprecio algunha pola vida, propia ou allea, atope o oco polo que coar un coche. Somos vulnerables, si. Pero nin estamos acovardados nin nos van a derrotar. Coa dor das vítimas nos nosos corazóns, pero proseguiremos coas nosas vidas, porque non van conseguir que deixemos de facer o que queremos facer. Esixiremos que se extremen as medidas de prevención e protección, pero sen equivocarnos de obxectivo, porque os únicos responsables son os terroristas. Tempo haberá de analizar que fallou e como se pode mellorar. E tampouco nos deixaremos arrastrar pola rabia nin a fobia ao musulmán, porque os terroristas non ten relixión, aínda que maten o seu nome, son só seres despreciables aos que unicamente lles move o odio.
Somos vulnerables, si, pero somos libres e non temos medo, que é aquilo que os yihadistas queren arrebatarnos. Pero non o lograrán.