Os do título son, por desgraza, os puntos suspensivos do terror que galopa subido a un camión ou a unha furgoneta. O terror que golpeou a Niza mentres decenas de miles de franceses contemplaban, tranquilos e felices, os fogos artificiais da súa festa nacional. O que golpeou a Londres en dúas ocasións cando decenas de pacíficos cidadáns cruzaban un das pontes máis céntricas da cidade e máis famosos do planeta. O que golpeou a un mercado do Nadal de Berlín e a unha das principais arterias comerciais de Estocolmo. O que onte golpeaba igual de salvajemente a Barcelona, en plenas Ramblas, corazón da capital catalá, abarrotadas de paseantes que gozaban dunha suave tarde estival. O que pode estar a preparar agora mesmo en calquera lugar do mundo -¡pois o terror consiste en iso!- o que demos en chamar, maltratando aos lobos, un lobo solitario.
Esta guerra contra o terror, que seguro gañaremos, como se gañaron sempre no pasado as que a liberdade librou contra a tiranía é, en todo caso, unha guerra sucia e profundamente desigual. Pois non se libra entre exércitos, nin sequera só entre os terroristas e as forzas policiais. O terror yihadista é devastador porque resulta imprevisible; e é imprevisible porque non responde a unha rede organizada que actúa baixo unha estrutura xerárquica de mando contra a que dirixir a acción policial e xudicial.
Para que o yihadismo semente as rúas de medio mundo de mortos e de feridos é suficiente con que un fanático relixioso envelenado polo odio fágase cunha furgoneta e decida lanzarse a cazar seres humanos. Porque os obxectivos do terrorismo yihadista son indiscriminados: calquera que poida morrer, é dicir, calquera que estea vivo, é un branco potencial. Sete atentados con atropelo en cinco países europeos (Alemaña, Francia, Suecia, Reino Unido e agora España) no último ano demóstrano dun modo tan claro como tráxico.
As cousas, fatalmente, son así. E por iso resulta cada vez máis evidente que a acción policial e de intelixencia, que frustrou un gran número de tentativas de atentado, sería moito máis eficaz de contar coa aberta cooperación dos grupos musulmáns que condenan a violencia. A esa condena non só ten que ir unida a colaboración activa e permanente coa policía e cos xuíces, senón tamén unha absoluta claridade na repulsa radical do terrorismo por parte dos líderes relixiosos musulmáns en territorio europeo, repulsa que en demasiadas ocasións brillou pola súa ausencia.
A musulmá constitúe hoxe unha numerosa comunidade da sociedade europea, que a acolleu sen reservas. Para que iso siga sendo así é indispensable que a mínima parte dela que optou pola violencia terrorista sexa apartada por quen teñen máis posibilidades de logralo e máis motivos para facelo: os propios musulmáns.