Entre a sucesión de meandros, cambios de dirección, rectificacións, negacións de si mesmo e ata ocurrentes achados terminolóxicos para definir o seu camaleónico pensamento, hai unha cousa que Pedro Sánchez non explicou aínda. Ninguén sabe por que considera que, despois de ter encadeado os dous peores resultados electorais na historia do PSOE, o seu retorno á secretaría xeral vai facer que os millóns de antigos votantes socialistas que lle negaron o seu apoio como candidato hai menos dun ano regresen en masa para aclamalo como líder e convertelo en presidente do Goberno.
Fronte ao relato que construíu Sánchez, segundo o cal todos os males do PSOE débense a que os seus compañeiros de partido traizoáronlle entregando o Goberno ao PP, convén facer un pouco de historia e lembrar que cando se presentou nas xerais de decembro do 2015 nin o PSOE habíase abstido en favor de Rajoy nin ninguén no seu partido cuestionaba a súa lexitimidade como secretario xeral e candidato. E, a pesar diso, afundiu ao PSOE, perdendo 20 escanos dos 110 que obtivera Rubalcaba, que xa eran o peor resultado histórico. Sánchez pechou aquela campaña denunciando unha «fronte anti-PSOE» formado polo PP, Cidadáns e Podemos. Ao día seguinte, no canto de asumir a súa responsabilidade e dimitir, propuxo a Cidadáns e Podemos formar unha fronte anti-PP para converterse en presidente. Sánchez en estado puro.
A pesar de todo, e nun erro garrafal, o PSOE permitiulle ser de novo o candidato nas xerais de xuño do 2016 sen que ninguén no Comité Federal tratase de forzar a súa dimisión. Sánchez pechou aquela segunda campaña en Sevilla xunto a Susana Díaz. «Grazas por apoiarme durante estes dous anos apaixonantes», díxolle, antes de denunciar a «confluencia entre unha dereita irresponsable e un populismo que eu non quero para España». O resultado foi catastrófico, deixando ao PSOE nos ósos, con 85 deputados. Pero ao día seguinte, de forma inaudita, negouse tamén a asumir a súa responsabilidade e ofreceu logo un pacto a ese populismo que supostamente non quería para España. Sánchez en estado puro.
Estaba disposto a traizoar ao seu partido pactando con Podemos e os independentistas, como el mesmo recoñeceu, e mesmo a presentarse unha terceira vez. E aí a fractura foi xa total. Nesa segunda, teimosa e impresentable negativa a dimitir tras dous fracasos históricos está a orixe da actual ruptura do PSOE. Se Sánchez dimitise, como era a súa obrigación, en lugar de pór o seu interese persoal por amais de todo, os socialistas poderían ter debatido sen traumas e sen presións que decisión adoptar. A súa dimisión tería lexitimado aos seus partidarios para defender o non á investidura de Rajoy e todo o PSOE tería aceptado o que decidise a maioría. Pero el preferiu romper o seu partido e convertelo todo nun plebiscito sobre a súa persoa, antes que asumir a súa responsabilidade. E iso é o que segue facendo. Esa é a verdade. O demais son relatos falsos para xustificar o seu fracaso.