Mortos de espanto

Xosé Ameixeiras
Xosé Ameixeiras ARA SOLIS

OPINIÓN

03 may 2017 . Actualizado ás 05:00 h.

Se somos o que lemos -como defenderían Sartre ou Borges-, o que escoitamos e o que vemos, facemos o camiño avariado. Os libros xa non se usan nin para adornar o moble do salón. Van vía do estorbo polvoriento. A lectura parece converterse nunha ocupación estéril, propia de individuos doutros séculos, visionarios atrapados en tempos pretéritos. Franklin dicía que carecer de libros propios era o colmo da miseria. Pois parece que nos afogamos nela irremediablemente. En canto ao outro, no canto de mirarlle aos ollos á xente e de escoitar as súas goces e as súas penurias, pasmamos tragando vídeos aderezados de intrascendencia que nos invaden os smartphones. Derivamos en obesos dixitais dispostos a tragar sen masticar todo o que sae na pantalla táctil. O po branco hásenos transmutado en algoritmo de consumo masivo. Chutes de distracción intensiva cos que cabalgar polas praderías do nihilismo. Así, colgados da idea curta, de verdades a medias ou mentiras disfrazadas de verdade, chéganos o sol cada mañá. Non nos enganemos. Só son amenceres imaxinarios que nos contentamos con fotografar. Vivimos en pleno proceso de descafeinado da intelixencia. Máis pronto ou máis tarde, o cerebro migrará á punta do dedo índice ou, con sorte, á do pulgar. Como cando os necesitabamos para subir ás árbores. O día menos pensado montaremos no primeiro Rocinante que teñamos a man para botar a pacer nosa propia chaladura virtual, espidos de mente fronte a muíños de vento ata que un aspa nos esperte cun bo croque. Ese día miraremos á luz da verdade e igual quedamos cegos, ou mortos de espanto.