De todas as patoloxías coas que ha de convivir a democracia, a corrupción política é a máis insidiosa e, por iso, a máis grave. Os políticos corruptos son os que, prevaliéndose do poder que lles foi outorgado polo pobo para gobernar mediante a xestión de fondos públicos, dedícanse a levar o diñeiro que é de todos, sexa para o seu proveito persoal ou para beneficio do partido ao que cada un pertence. Os políticos corruptos violan flagrantemente dese modo o pacto social que xustifica a súa función: a entrega dun poder, que é de todos, a cambio do seu uso (¡que non abuso!) en defensa dos intereses xerais.
A corrupción non é só, en consecuencia, unha sinvergonzonería e unha forma ruin de delinquir. É ademais unha burla inadmisible á regra esencial dos sistemas democráticos: como os cidadáns non podemos autogobernarnos, pomos esa responsabilidade en mans doutros para que o fagan por nós. Esa é a razón pola que o político corrupto perde toda lexitimidade no exercicio do poder que ten conferido e convértese nun mafioso, para o que a lei non é un límite ados seus actos senón un instrumento co que ocultalos fronte a quen deben garantir o seu cumprimento.
Hai, en todo caso, unha podremia da corrupción que hoxe, estando como está o noso país, é indispensable denunciar: a que practican os partidos ao convertela na principal arma de loita política contra os seus adversarios nas urnas. Non é un fenómeno exclusivo de España, por suposto, e para comprobalo abonda mirar ao redor, aínda que aquí deu nun hábito nefando que converteu a política española nun verdadeiro muladar. Todo iso tería sido imposible, por suposto, sen a frivolidade deses xuíces que se valeron da cruzada contra a corrupción (real ou suposta) como gran trampolín das súas carreiras profesionais e, se cadra, do seu paso á política.
É tal podremia a que explica que todos os partidos, e de xeito moi especial os que teñen ou tiveron gran poder -o PP, o PSOE, a antiga CiU- carezan dese pudor elemental que debería levalos a ser prudentes, tendo o que teñen en casa, á hora de botar os pés por alto e acusar de corrupción aos demais en canto un posible caso que afecta os seus competidores, aínda que poida quedar logo en auga de borrajas, salta a radios, televisións e xornais.
Os efectos da corrupción sobre o noso réxime político foron devastadores, de forma moi especial nas dúas últimas décadas. Pero, aínda cos mesmos xuíces e fiscais, os mesmos casos e os mesmos imputados, todo tería sido distinto para a democracia española se os partidos aceptasen a evidencia de que loitar sen tregua contra a corrupción é algo moi distinto a utilizala, carroñeramente, como principal arma de combate fronte aos seus competidores. Moi distinto.