O ferrolán construíu máis dunha ducia de edificios na zona e participou en numerosas obras
26 ene 2022 . Actualizado ás 18:16 h.Faleceu Andrés Fernández Robles aos 80 anos de idade tras padecer nos últimos meses un feroz cancro que llo levou.
Este ferrolán de prol, naceu en Meirás o 2 de setembro do 1941 nunha familia humilde, onde o traballo e o esforzo polas cousas era a prioridade absoluta para poder saír adiante.
O menor de seis irmáns pero o máis inquedo, loitador e soñador de todos. Home dos de antes que se fixeron a si mesmos e forxaron a súa pequena lenda.
Aos 13 anos levou unha malleira que lle levou a formarse nun ximnasio para aprender a boxear e así saber defenderse. En canto sentiuse preparado foi a casa do devandito e fixo o propio, devolverlla. El era así, resolutivo con todo.
Así se fixo camiño na vida, a base de loitas, unhas na rúa e outras nos despachos burocráticos que tanto asustan e invalídannos aos cidadáns.
Pero el non se amedrentaba facilmente e sempre loitou para sacar as cousas adiante fose como fose. Quen o coñece sabe que o seu aspecto físico, esa altura, esa corpulencia que el tiña impuña a calquera. Pero no fondo era só fachada, porque era un pedazo de pan que se conmovía facilmente.
Sen estudos pero con toda a coraxe do mundo creu en Ferrol sempre, gran defensor desta comarca, nunca quixo irse de aquí, senón todo o contrario, sempre soubo pór o seu granito de area para axudar na medida das súas posibilidades a levantala, a vivila, gozala e a traballar nela.
Máis dunha ducia de edificios fixo este home na comarca e concellos limítrofes, unha chea de estradas, pistas, camiños, axudado en autoestradas, lagos e praias. Alí onde se necesitasen camións, pas, niveladoras, aí estaba ela coa súa maquinaria e a súa fortaleza, remangado como o que máis, dando ordes e axeonllado axudando.
Este inculto galego, un «simple albanel» como se facía chamar el foise a Madrid a facer a mili. Alí descubriu a gran cidade e soubo nas súas carnes o que era ser un paleto como Paco Martínez Soria na película «A cidade non é para min».
E soubo que volvería con todo o aprendido a Galicia, á súa cidade, xunto aos seus, porque el foi sempre home de familia, de unir, colaborar e solucionar para mellorar e progresar.
Alí viron o seu potencial, home audaz e traballador cun potencial tremendo. Na policía militar intentaron retelo pero el nunca quixo pertencer a ningún corpo, indomable e rebelde era imposible de someterse. Só podía ser un empresario, que se fai a si mesmo, cos seus fracasos e as súas vitorias, como a vida mesma.
Cando cumpriu os seus anos de permiso militar volveu deixando feitas coas súas mans varios pavillóns e casas militares na capital para comezar a súa traxectoria profesional aquí, na comarca.
Hoxe os seus fillos tamén viven aquí, tamén son empresarios (Elena, Andrés e José Luis). Inculcou neles valores como o esforzo, o traballo duro e a constancia e continúan a súa pegada contribuíndo na comarca, sentíndose afortunados e orgullosos de poder seguir o seu rastro.
Fernández Robles recibirá sepultura mañá mércores ás 12.30 horas no cemiterio de Lago (Valdoviño). A comitiva sairá ás 12.00 do tanatorio San Lorenzo, de Ferrol.