Superada a lúa de mel entre a industria farmacéutica e os gobernos durante a pandemia, o control de prezos podería estar entre as causas do desabastecemento
07 mares 2023 . Actualizado ás 19:21 h.A gran crise sanitaria do covid supuxo un punto de inflexión nas relacións dos gobernos e a industria farmacéutica. Bruxelas tívoo claro: inxeccións extraordinarias de fondos para investigación e posterior compra do antídoto co que facer fronte a un dos episodios máis difíciles dos últimos tempos en materia de saúde. Vacinas negociadas e financiadas para o conxunto dos socios sen distinción, nin condición. Pero superada a pandemia, Europa (tamén EE. UU.) e a industria farmacéutica poderían ter regresado ao momento de partida.
Porque detrás dos últimos incidentes sobre o desabastecemento de medicamentos que están a afectar á maioría dos países do arco comunitario (en España os problemas de subministración repercuten nun 5 % dos fármacos da listaxe básica do sistema de saúde, ata decembro, pero sobre formulaciones tan esenciais como amoxicilina, antiinflamatorios ou antitérmicos ), podería reactivarse de novo o eterno debate sobre o control dos prezos dos medicamentos por parte dos gobernos.
De feito, en países como Reino Unido, Alemaña ou Francia, laboratorios da talla de Lilly, AbbVie ou Bayer mostraron a súa contrariedade polas decisións de contención e mesmo de redución do gasto na compra de fármacos advertindo aos fabricantes de que os investimentos previstos nalgúns deses países poderían desviarse a China ou India.
Cada Estado negocia directamente cos laboratorios a listaxe de medicamentos. De acordo cos últimos datos publicados, Reino Unido non só reduce ata un 60 % o prezo dos preparados en comparación con EE. UU., senón que esixe aos fabricantes unha especie de imposto de case o 25 % dos ingresos extras que obteñen polos seus medicamentos de marca vendidos en territorio británico, segundo difundía a cabeceira económica estadounidense The Wall Street Journal.
O caso de Alemaña non fixo máis que empeorar este escenario cando o pasado outono non só aumentou do 7 ao 12 % os descontos dos fármacos que fornecen os laboratorios, senón que estendeu a conxelación de prezos catro anos máis dos apalabrados coas compañas, ata o 2026.
Se a todo iso se engade o aumento dos custos de produción polo impacto da escalada da enerxía, a industria podería estar utilizando a estratexia de priorizar a subministración aos países que mellor pagan sobre os que exercen máis presión nas súas contas, contribuíndo á escaseza e impulsando a produción cara a Asia.
España atópase no medio desta guerra cruzada. Non é que sexa o país que menos recursos dedica a financiar a compra de medicamentos. De feito, no 2020, a adquisición de preparados supuxo un desembolso de 20.000 millóns de euros, case un terzo do orzamento total do paquete de gasto público sanitario.
A outra cara da moeda a mostra o peso do sector na economía española. As cifras da industria colócana como o oitavo mercado farmacéutico máis grande do mundo en termos de facturación. No 2020, España exportou produtos farmacéuticos por un valor próximo aos 12.000 millóns de euros, segundo a patronal.