Non acaban ben as cousas —ou polo menos, así debería ser— para quen se saltan á toureira as regras contra a pandemia. Con Novak Djokovic e Boris Johnson no centro da polémica estes días precisamente por tal motivo, poida que para moitos teña pasado desapercibida a dimisión do primeiro executivo dunha importante entidade financeira europea pola mesma causa.
E iso que non se trata dun directivo calquera, que quen nos ocupa esta semana é unha estrela das finanzas. Tanto sabe do tema, que no mundo coñéceselle como o Mourinho das finanzas. E xa lles adianto que non é só por ser tamén portugués. Falamos de António Horta-Osório (Lisboa, 1964), ata hai uns días presidente de Credit Suisse. Posto no que non levaba nin un ano e que tivo que deixar por ter infrinxido as medidas anticovid, saltándose, entre outras cousas, a obrigada corentena. E non nunha, senón en máis dunha ocasión.
Horta-Osório abandona así, a fume de carozo, un grupo no que desembarcou precisamente tras un soado escándalo de espionaxe a empregados que acabou co seu antecesor fose do cargo. Quería a entidade facer borrón e conta nova en cuestións de reputación e saíulle o tiro pola culata.
É o portugués un vello coñecido da banca española. Que para algo foi no seu día considerado todo un golfiño de Emilio Botín. Case nada. «O neno consentido de don Emilio» chamábano algúns. Curtido desde moi novo en mil batallas nos, nunca doados e moitas veces hostís, mercados internacionais (traballou, entre outros, para o todopoderoso Goldman Sachs), chegou o luso ao Santander cando aínda non cumprira os 30. Fíxoo da man do patrón e da súa filla Ana, hoxe presidenta da entidade, para pilotar man a man con eles a expansión en Portugal, Brasil e o Reino Unido.
No Santander estivo vinte anos. Ata que o deixou para voar só e liderar o reflotamiento do histórico Lloyds, emblema da banca británica, intervido polo Estado vítima da voraz crise financeira do 2008. E logrouno, deixándose a pel na tarefa: no 2017 o Goberno británico puña fin á reprivatización da entidade cunhas ganancias que rozaban os mil millóns.
E non só a pel foi o que se deixou o luso. A punto estivo o duro traballo de levarllo por diante: tanto foi o estrés durante os seus primeiros meses a cargo de a entidade que no verán do 2011 tivo que ser ingresado de urxencia. Moitos non contaban con el, pero sobreviviu. Meses de terapia e recuperación levoulle saír do colapso físico e mental no que acabou, pero fíxoo. Duro de pelar.
Coa misión cumprida, no verán do 2020 anunciou a súa marcha de Lloyds. Deixaba a City londiniense. Algúns auguraron entón o seu regreso ao Santander que o viu crecer. Equivocáronse. Recalou no suízo Credit Suisse.
Licenciado en Administración e Dirección de Empresas na Universidade Católica de Portugal en 1987, ano no que comezou a traballar para Citibank en Portugal, comparte o directivo co verdadeiro Mourihno a ligazón co deporte.
O seu pai foi campión nacional de ping-pong; e o seu avó, presidente do Sporting de Lisboa. Agora este dandi das finanzas como moitos o describen polo seu sempre impecable aspecto, quedou fóra de xogo. Non tardará en volver ao campo, vaticinan quen o coñecen ben.
.