Esta coruñesa estudou Políticas, formou parte do Consello Regulador do Mexillón de Galicia e leva varios anos a cargo de a planta pontevedresa do Grupo Nefab, unha multinacional sueca dedicada á fabricación de embalaxes industriais. A pandemia obrigoulles a aplicar un ERTE parcial de produción, pola menor demanda dos sectores automobilístico, enerxético ou de telecomunicacións
12 jul 2020 . Actualizado ás 05:00 h.María Tubío Vilasuso (A Coruña, 45 anos) licenciouse en Ciencias Políticas e da Administración, realizou un máster en comercio exterior e un triplo máster en prevención de riscos laborais, e completou a súa formación con cursos de materias diversas, desde análise financeira a xestión de proxectos. A súa traxectoria laboral arrincou nun cocedero de mexillóns, coa misión de elaborar un estudo de mercado para a internacionalización da empresa, e de aí chegou ao Consello Regulador do Mexillón de Galicia, en representación dos procesadores. Despois, e grazas a unha axuda do Instituto Galego de Promoción Económica (Igape) para un proxecto de exportación sectorial, fundou a compaña Muselia Galicia. Tras un parón para ser nai, regresou ao mercado laboral, «de forma casual», nunha fundación de axuda ao consumidor, e desde fai oito anos traballa no Grupo Nefab, unha multinacional sueca que fabrica embalaxes industriais, agora como directora da planta da compaña en Pontecaldelas.
-O Grupo Nefab é un fabricante de embalaxe industrial...
-Non só fabricamos envases e embalaxes, senón que ofrecemos solucións integrais de loxística. Nefab é unha multinacional sueca; en Pontevedra producimos o taboleiro que utilizan o resto de unidades do grupo, en todo o mundo, para fabricar as embalaxes. O tronco do eucalipto é a nosa materia prima, e para o resto de unidades do grupo, a materia prima é o taboleiro contrachapado que fabricamos aquí.
-O nome de Nefab asóciase á «economía verde».
-Hai varios anos que se instalaron placas solares, a través dunha axuda da Xunta, para xerar a enerxía que se utiliza no proceso produtivo. Chegan os troncos de eucalipto e se descortezan, e esa cortiza quéimase na caldeira e utilízase para xerar enerxía (temos consumo eléctrico porque non é suficiente). É un torno, como un afilalápices xigante, do que saen as láminas que conformarán o taboleiro. A parte central do tronco tamén se vende , para leña e outros usos, polo que non existe desperdicio de materia prima [...]. Paréceme importante pór en valor que o eucalipto que se produce en Galicia non só se utiliza para facer pasta de papel.
-Toda a súa produción vai para as outras unidades do grupo?
-A porcentaxe de venda externa é pequeno, aínda que se está incrementando pola dificultade de competir con outros mercados internacionais, debido ao prezo da madeira en Galicia. Exportabamos moito taboleiro a Eslovaquia e estamos a exportar moito menos, debido a que baixou o prezo do taboleiro ruso de bidueiro, e non somos capaces de competir nos custos de transporte. O prezo da materia prima é un hándicap que nos sitúa en situación de desvantaxe competitiva respecto doutros países.
-Como lles afectou a pandemia?
-Un dos nosos principais clientes é a industria de aparataje médico sanitario, que tivo un pequeno repunte cando empezou a pandemia. Pero o sector aeronáutico ou o automobilístico víronse moi resentidos. A nivel organizativo, na fábrica tomamos medidas drásticas moi pronto. Somos un persoal fixo de 41 persoas, e agora estamos nun ERTE (expediente de regulación temporal de emprego) parcial de produción (traballamos de luns a xoves, o venres non producimos), por esa dificultade de competir en mercados externos, que se agudizou agora, porque todos os clientes de automoción, do sector enerxético ou de telecomunicacións viron reducidas as súas vendas e, xa que logo, a compra de embalaxes é menor.
-Freou proxectos?
-A curto prazo, reducimos a produción un 30 %, pero mantemos un proxecto de innovación, con apoio técnico da Xunta, que tiñamos a un ano e media vista. É importante non quedar na indefinición do momento e seguir avanzando.
«Estudei nun colexio laico fundado por catro mulleres en pleno franquismo»
Nin antes no sector marisqueiro, nin agora no forestal, ambos os «predominantemente masculinos», sentiuse discriminada por ser muller. «Non son representativa da realidade social -sostén María-. Estudei nun colexio laico fundado por catro mulleres en pleno franquismo [Eirís, na cidade da Coruña], e sempre nos inculcaron, sen adoutrinamento de ningún tipo, o valor do esforzo, o traballo e a constancia». «Quitando pequenos detalles, non sentín que a miña profesionalidade se vise limitada por prexuízos de compañeiros nin de xefes. Se cadra son unha afortunada nese sentido, porque si ven ese tipo de situacións», comenta.
-Ao aludir a unha multinacional sueca a todos nos vén á mente a mesma...
-Si, e o repunte do Grupo Nefab ten moito que ver co éxito de Ikea, que se caracteriza por transportar moitísimos mobles utilizando pouco espazo. E as nosas caixas teñen unha tapa de madeira cun perfil de aceiro, a parte de abaixo da tapa é igual que a tapa, e a tapa se pliega sobre si mesma, polo que podes transportar unha chea de embalaxes en pouco espazo.
-Sabe como se ideou?
-A empresa naceu nunha aldeíña de Suecia, o principal cliente era Siemens e pretendía que se deslocalizase para que se fabricasen as embalaxes preto dos centros de Siemens. E o que se fixo foi adaptar o produto para poder transportar un maior número de embalaxes e non deslocalizar a fábrica.
-Desde cando opera o Grupo Nefab en Pontevedra?
-A fábrica foi fundada por Jaime Paz na década dos 70 do século pasado, posteriormente foi adquirida polo Grupo Coren e denominouse Intensa. No ano 2000 a compra o Grupo Ence e pasa a chamarse Eucalipto de Pontevedra; e desde o 2008 pertence ao Grupo Nefab, coa denominación social actual de Nefab Pontevedra S. L.
-Que expectativas ve para o sector forestal?
-É verdade que estamos nun momento de incerteza, non soamente no noso sector, senón na sociedade en xeral. Estamos todas á expectativa do que pase, pero as asociacións e os organismos do sector forestal seguen traballando no longo prazo, e creo que iso é algo moi importante.