O control imposto polo Goberno arxentino ao cambio de divisa estranxeira xera unha cotización do peso oficial irreal e dispara os valores paralelos con ata 9 tipos de dólares distintos
16 feb 2020 . Actualizado ás 05:14 h.O dólar en Arxentina é historicamente o obxecto dunha loita constante. Os cidadáns que poden aforrar prefiren facelo na divisa estranxeira antes que na nacional por un feito simple: as continuas depreciacións da segunda. Por iso, o Goberno trata de «desdolarizar» a economía e obrigar á xente a aforrar en pesos arxentinos. O resultado desta estratexia non foi o agardado. Ao contrario, provocou a creación de novas vías para adquirir moeda estranxeira, co que ata o momento son nove os tipos de dólares distintos que poden adquirirse no país.
Desde a convertibilidade -10.000 austrais por cada dólar- de finais do século XX, seguida inmediatamente despois polo peso convertible (unha divisa local por cada dólar) e o posterior corralito, os arxentinos parecen querer cubrirse fronte a calquera decisión da política monetaria ou financeira que adopten as autoridades.
O peso perde valor constantemente ao non ser confiable. Ninguén os quere. Os cidadáns buscan resgardarse en moedas fortes e a solución non parece sinxela por moito que o Goberno trate de obrigar á xente a evitar a compra de divisa estranxeira. O último paquete de medidas impulsado polo Executivo pasa por impor un cepo que prohiba a adquisición de dólares e dar beneficios fiscais a quen aforren en pesos.
Na actualidade, o dólar oficial, que debería rexer en circunstancias normais, está secuestrado en 63 pesos, pero é un valor irreal. A venda oficial é practicamente nula, limitada por un novo cepo, a prohibición de adquirir máis de 200 billetes verdes por persoa e por mes, algo que impulsou o Goberno de Macri días antes de deixar o palacio presidencial nun momento de absoluta volatilidade e algo que xa sucedeu na última etapa do kirchnerismo. Esta limitación provocou que as vendas no mercado de dólares paralelo incrementasen o seu valor.
A partir deste, xorden outros novos tipos. Os últimos en aparecer son o dólar solidario e o dólar turista. Ambos os golpeados polas medidas tomadas polo Goberno de Alberto Fernández, que aplica un 30 % extra de imposto ao valor oficial tras promulgar a Lei de Solidariedade Social e Reactivación Produtiva, que forma parte do imposto para unha Arxentina inclusiva e solidaria (PAIS).
O dólar turista, dentro da mesma liña, é unha taxa que abonan os arxentinos e aplícase nas viaxes ou as compras no estranxeiro con cartón de crédito ou débito ou para pagamentos que se realicen no exterior, como poden ser as plataformas de contido de audio (Spotify) ou audiovisual (Netflix) por Internet. Por esa taxa impositiva, o dólar solidario marca un valor actual do peso máis real ao oficial e é hoxe en día o que serve de referencia.
Diferenza insalvable
E é que hai unha distancia excesivamente grande entre ambos, xa que o solidario cotiza nos 81 pesos, mentres que o oficial (que non é posible adquirir) custa 63 pesos, isto é, unha cantidade moi afastada do mercado. Unha diferenza insalvable que marca un risco alto para a economía no momento no que se decida levantar o cepo ao dólar oficial.
Pero existen outros tipos cos que operar en Arxentina. O dólar blue, un billete que se comercializa en locais como parte externa ao circuíto legal, que ten unha cotización máis baixa que o solidario (79) e que é máis factible para o cidadán se o comparamos co dólar futuro; o almacenista, o dólar contado con «liqui», o dólar MEP e o de referencia, cada un deles cun tipo de cambio e obxectivo distinto. Todos estes produtos conforman a incrible e dificilmente explicable realidade monetaria de Arxentina. Un cambalache no que viven os cidadáns e que se acentúa nas etapas de crise económica.