Madarro foi fundada en Lugo en 1891 , e desde entón mantívose fiel á súa aposta pola calidade nos seus produtos O establecemento conserva o seu encanto orixinal
14 abr 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Corría o ano 1891 cando Alejo Madarro, un pasteleiro nado en Becerreá, decidiu pór en marcha na rúa dá Raíña, no corazón de Lugo, unha confeitería. No seu obrador só entraba a mellor materia prima. Fariñas de primeira, boa améndoa, manteiga de confianza... Foise gañando un nome e un sitio e o negocio tivo continuidade no seu fillo. Foi medio século despois, mediada a década dos corenta, cando Ricardo González e José Rodríguez Torres, dous empregados que levaban tempo empapándose da sabedoría confitera, asumiron o traspaso do negocio. Diso pasaron máis de setenta anos, pero hoxe os seus descendentes seguen a cargo de Madarro, unha pastelería que é case unha institución na cidade amurallada e que conserva o espírito do negocio orixinal: ante todo, calidade.
Cruzar hoxe en día a porta do establecemento é como comprar un billete ao pasado. Impecables e intrincadas vitrinas brancas cobren unha das paredes. No teito, os angelitos golosos pintados a principios do século XX polo arquitecto italiano Do Monte seguen vixiando os expositores (estes, novos) nos que se mostran as pastas, tézalas, as canas e os doces variados que durante os últimos 128 anos saíron puntualmente do obrador, o corazón da confeitería. Nin sequera a Guerra Civil ou a posguerra, coa súa escaseza de materias primas, detivo os fornos de Madarro. Outrora quentados con leña, hoxe eléctricos.
Nunha parede, preto dos percheros para chapeus que aínda se conservan, colga un diploma que lembra que a confeitería foi provedora da casa real en tempos de Alfonso XIII. Debaixo, aínda se poden ver as mesas orixinais nas que se despachaba.
A centenaria confeitería mantívose fiel á tradición, facendo só as concesións á modernidade que esixen os tempos. «Intentamos manter o espírito orixinal», explica Montse González, cuxa familia leva sete décadas codirigiendo o negocio. «Faise todo artesanalmente e a diario. A pasta de té elabórase exactamente igual que o primeiro día, galletita a galletita. É un traballo laborioso e que require moito tempo», apunta.
Esas pastas de té horneadas con mimo son un dos produtos estrela de Madarro, aínda que as súas coroas de améndoa ou as canas tamén son moi recoñecidas. Os turistas, que constantemente cruzan a porta da confeitería coñecedores do que alí se esconde , xeralmente demandan tézalas, cuxa fama vai máis aló da cidade da muralla.
Unha clientela fidelizada, de toda a vida, nutre a confeitería a diario. «Temos clientes de varias xeracións, aínda que tamén se van renovando», detalla Montse. No histórico establecemento continúan as mesas e cadeiras de brazos centenarias nos que se serven almorzos e merendas cada mañá e cada tarde. O servizo de cafetería acompañado de doce é un reclamo máis.
En Madarro saben que a tradición e o bo facer son as súas bazas, pero tamén han ir introducindo novidades na súa carta. Os seus troncos de nadal ou o panetone son moi demandados. O mesmo que a torta rede velvet ou as monas de pascua.
A familia mantense
Desde que Ricardo González e José Rodríguez asumiron as rendas da confeitería, as dúas familias continuaron o negocio, que hoxe en día dá emprego a once persoas, cinco despachando e seis no obrador. Dos seus fornos saen cada día doces que se venden no propio establecemento e que nutren a locais de hostalería da cidade. Pero as súas creacións tamén chegan máis lonxe. Teñen algún cliente ao que cada ano envían marmelo a Madrid ou outros que desde Barcelona reclaman os doces de Nadal. Os históricos fornos de Madarro teñen corda para longo.
Montse González: «O que nos piden é o tradicional»
Lembra Montse González que desde que tiña quince anos ela e as súas irmás penetrábanse no obrador nas épocas de maior traballo para botar unha man na elaboración e despachando. Hoxe é unha das copropietarias de Madarro e unha das responsables do negocio.
-Cal é o segredo para que unha confeitería acade os 128 anos de vida?
-A calidade, continuar cos teus provedores de sempre, con empregados de toda a vida e coñecer aos clientes e o seu gusto. O obrador, por exemplo, é a alma da confeitería. O meu pai traballou nel desde os 14 ata os 73 anos, cando faleceu, e agora temos un mozo que ten máis de 50 e que leva desde os 15. Son xente que coñece o oficio. Aquí, por exemplo, facemos unha a unha cada pasta de té, e o chocolate á cunca faise ao momento.
-Entón, no medio da ditadura da bollería industrial, aínda hai sitio para o artesán.
-Si. A diario ves que pechan locais, que os centros comerciais che comen e que son tendencia as elaboracións industriais ou os pasteis decorados. Pero é certo que o que nos piden é o tradicional. No noso caso, cando sacamos algo distinto non é o que mellor funciona. A xente busca o de sempre. Ti vas modificando e actualizando algunhas cousas, como o tronco de nadal ou o panetone, que teñen moitísimo éxito, pero aquí a xente sabe ao que vén. A por produto de calidade feito artesanalmente.